Gelsin ilkbahar

Cilt ile ruh arasýnda bir yol vardýr,
Bütün ihtiyaçlar oradan karþýlanýr,
Deðerse ten tene, þehveti coþturur,
Ciltte mutlu olur, ruhunda þahlanýr…

Sevene zincir vurulmaz, aþýða duvar,
Çünkü sarsýntýlý duygularý var için de,
Zapt edemez ki, beklenmedik engeller,
Daðlarý bile deler aþýk, güç var içinde...

Ýz býrakmayan hatýralar, çabuk unutulur,
Sende bir etki býrakmamýþ, belli bakýnca,
Ezilsin dersin aþýk yüreði, býrak kanasýn,
Oysa adam eden gönlünü, böyle yakýnca…

Buðday baþaðý san ki, biri bin edenlerden,
Solgun bir çiçek deðil, göðe uzayan çýnar ,
Aþkýndýr bu, haberin olmadý þimdiye kadar,
Ýçince zemzem suyudur, serince bir pýnar…

Silinsin artýk ayrýlýðýn, kovalým ýraklarý,
Gece hüznü çözülsün, ýþýk ver umutlara,
Sessizliðe umulmadýk bir darbe vur artýk,
Birde doruðunda olgunlaþan, buhranlara...

Buralar önceden hep hayattý, þimdi deðil,
Kalp, is-duman, sanki Ýzmir’de sonbahar,
Biraz güneþ, biraz sevgi doðsun, nefes zor,
Gün uyansýn uykusundan, gelsin ilkbahar…





Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)


01.02.2013

Sosyal Medyada Paylaşın: