Adýný babamdan duymuþtum; Dört yaþýmdayken, Kangal’da… Öyle büyüktün ki Atam, Öyle sevmiþtim ki seni, Adýný anarken heyecanýmdan titrerdim.
Hep seni görmeyi hayal ederdim Sana ulaþmak elini öpmek isterdim Sesini duymayý, Gözlerime bakmaný, Adýmý sormaný, Yanaðýmý okþamaný umut ederdim.
Babam söz vermiþti; Bir gün beni sana götüreceðine. Umutlanmýþtým iyice Bir gün seni göreceðime. Bunun için; Gerekirse yüz yýl bile beklerdim.
Ama o kadar çabuk gittin ki Atam, Öksüz býraktýn milletini. Ben de o günden beri, Gideremedim sana olan özlemimi… Sanki zehir akar içime; Her 10 Kasým geldiðinde…
9 Kasým 2021 / Antalya
Sosyal Medyada Paylaşın:
sadikozen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.