SAYHA

SAYHA
Kaybolan güneþle beraber,
Buz tutuyor yorgun umutlar…
Sanki sahil yerine,
Ýçime çarpýyor bütün dalgalar.
Ve sonra hýrçýn rüzgar,
Kamçýlýyor aðaçlarý öfkeyle,
Bir uðultu bir sayha çöküyor,
Sessizliðin tam kalbine…

Neredeyse hava kararmak üzere.
Epey geç oldu, gitme zamaný yaklaþýyor,
Gerçi sana göre hava hoþ, her þey sütliman.
Yüreðim aþktan piþiyor,
Sendeliyor,
Çarpýyor,
Üþüyor.
Can çekiþiyor.
Aklým düþlüyor,
Papatya falý misali acaba diyor,
Seviyor sevmiyor,
Seviyor/ sevmiyor?
Bu tekerleme uzayýp gidiyor.
Amma velakin kahrediyor.
El kadar kalbin dünya kadar derdi oluyor.
Dünya baþýma yýkýlýyor.
Güller ateþe,
Ateþler güle,
Ateþler suya dönüyor.

Ya da tam tersi;
Ateþler güle,
Güller ateþe,
Sular ateþe,
Varlýk yokluk kabusa dönüyor.
Çaydaki þeker gibi günler eriyor,
Hesabýn vakti geliyor.
Her þey Hakk’a dönüyor,
Yani sahibine, O’na dönüyor…
Nar ve badem çiçekleriyle birlikte kuþlar da ölüyor.
Duygular da, bütün insanlar da ölüyor.

Orhan ÞENTÜRK

Sosyal Medyada Paylaşın: