TERKEDİLİŞLER

Önce annem,
Sonra babam....
Ayrý ayrý terk ettiler evi.
Belki bir hafta,
On gün sonra,
Tuhaf akþam ezikleri,
Sebepsiz içe çekilmiþlikler,
Ve yersiz korkular,
Yuvalandý içime....
Evin içinde,
Annemin neþesi,
Babamýn,
Güven veren sesi,
Ulaþamýyordu kulaklarýma.
Ve sonra aniden çekip gidiyor,
Yüreðimi derinden derine,
Ýnce bir sýzý kaplýyor, yakýyordu.
Yalnýzlýk, yabancýlýk, ýssýzlýk,
Býrakýlmýþlýk,
Ve biraz da öfke...
Kendi baþýma,
Yýllarca yaþattým içimde.
Nice yýllar sonra,
büyüyünce,
Onlarýn da,
Bir birey olduðunu hissettiðim günlerdi...
Yine de zaman deðil,
Ýnsan idi beni kýran.
Tanýnmak,
Anlaþýlmak,
Beðenilmek,
Güvenilmek,
Hepsinin týnýsý vardý.
Ýçimdeki hislerimde,
Zihnim, yoðun bir,
Ruhsal trafikle meþguldü.
Patlatmýþtý içimdeki hislerim,
Duygularýn baraj kapaklarýný
Güven sözcüðünün,
Her bir harfi,
Daðýlmýþtý dört bir yanýma...
Toparlayamýyordum artýk.
Konuþacak, paylaþacak,
En kötüsü birlikte gülecek,
Hiçbir þey bulamazken,
Olmuyordu yine,
Aksýyordu.
Güven kaybý, sevgisizlik,
Çocukluðumdan beri,
Dokularýma sinmiþti.
Sosyal Medyada Paylaşın: