Annem ve kardeþlerim, Çocukluðumun, En yakýn tanýklarý... Büyüdüðümü, Nelere göðüs gerdiðimi, Bilirler... Her bir noktasýna kadar... Birbirine, En yakýn çocukluk þahidi, Ancak kardeþlerdir. Biri büyürken, Küçük gelen elbiselerimizi, Ardýmýzdan gelen, Küçük kardeþlerimiz giyerdi. En doðru tanýklar ise, Beraber giydiðimiz, Eskimeyen giysilerimizdi... Anne karnýndan sonra, Ortak kullandýðýmýz, Giysilerimiz... Ortak anýlarýmýzý da , Taþýr üzerinde.... Benim ise, Ortak giyeceðimiz, Giysilerimiz yoktu. Beþ kardeþin, Dört kýzdan sonra gelen, En küçükleri, Tek erkek evlattým. Yoksulluk nedeniyle, Varlýklý komþularýmýzýn, Çocuklarýnýn, Eskiyen, yýpranan Yada beðenmedikleri, Veya kendilerine küçük gelen, Giysilerini, Ayakkabýlarýný, Tamir ettirir giyerdim. Ve hatta Eniþtemin,iç donlarýný da giydim ben... Sanki, Kendi suçumuzmuþ gibi, Fakirliðimizden utanarak....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nasıf acar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.