EYVAH ALDANDIK

Eyvah aldandýk,
Bu geçici hayatý bâki sandýk.
Zanlarýmýz içinde bir dünyada,
Yaþýyoruz sandýk,
Ölüyorken günbegün.

Avuçlarýmýzda her gün umudu,
Ekerken topraðýna hayatýn.
Ýnsan unuttu,nisyandan geldiðini,
Niye geldiðini, yolculuk sebebini,
O sadece bir misafirdi oysa ki.

Hal böyle iken tutundu eþyaya,
Tutundu mecazi aþklara.
Birde baktý, elinde birþey kalmadý,
Neye tutunduysa,baðlandýysa,
Hepsi de býrakýp gitti aslýnda.

Kalp ve ruh nasýl kalmaz azapta,
Her ayrýlýþ,kor bir alev gibi,
Yakýyor insanýn sinesini.
Gözyaþý sel olmuþ, çaðlýyor,
Tâ asýrlardan beri.

Ýnsan,unutunca gayesini,
Ayaklarýnýn altýndan kayýyor dünya.
O vakit boþluðu tutmaya çalýþýyor,
Ne kadar beyhude bir çaba,
Hakikatten uzak,çok uzakta boðuluyor.

Nasýl boðulmasýn ki,
Önünde elem denizi.
Her an çalkanýyor içi.
Huzuru ararken yüreði,
Bir kuþ gibi çýrpýnýyor.

Bir de ruh vuslata ererse,
Yaradaný her varlýkta görürse.
Ýþte kavuþur o zaman, bitmez hazineye.
O’nun sevgisiyle dolar her hece,
Ve hayat anlamýný bulur böylece.





Sosyal Medyada Paylaşın: