ÖYLESİNE

Dayandý gönül kapýma hüzün,
Ama ben vedalarý sevmem ki.
Yokluðunda kendimi,
Nasýl avuturum bilmem ki.
Kanatlarým kýrýldý, vuruldum,
Artýk hiç uçamam ki.

Öylesine filvaki,
Derme çatma bir hayat benimki.
Yok özenilecek bir yaný,
Sanki kýrk yerinden yamalý.
Her gün yürek burkuluyor.
Nefes nefese ardýndan koþarken,
Kýl payý kaçýrdý,
Iskaladý mutluluklarý.
Ýþte bu yüzden gözyaþlarý.
El alem ne der diye düþünmekten,
Erteledi, ihmal etti kendini,
Ýþte bu yüzden acýlarý.
Yorgunluðu, suskunluðu iþte bu yüzden,
Bir çabayla son bir kez çýrpýnýyor.
Yapraklar düþüyor mevsim sonbahar,
Dünya dolusu hüzün var.
Aðzýmý býçak bile açmýyor,
Bastýrýyor yaðmurlar.
Bulutlarla kýyasýya güneþ cenk ediyor,
Kaybediyor, batýyor ansýzýn.
Gözümün önünde gölgeler sessiz.
Ýkindi çayýný yudumluyorum,
Aklým uyku modunda.
Gönlümü senden azat ediyorum.

Dayandý gönül kapýma hüzün,
Ama ben vedalarý sevmem ki.
Yokluðunda kendimi,
Nasýl avuturum bilmem ki.
Kanatlarým kýrýldý, vuruldum,
Artýk hiç bir ilkbahara uçamam ki.

Orhan ÞENTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın: