SESSÝZLÝÐÝN SESÝ Ruhun en derininden gelen özün sesi der ki; Dinle beni, duy, sadece biraz SES-sizlik! Tüm bu karmaþa, koþuþturma ve kaosun Ortasýnda, Beni hiç duydun mu? Tanýþtýn mý gerçek senle? Doðuþtan bu yana, tüm o öðretilmiþlikler, koþullanmalar Öðrenilmiþ çaresizlik, dýþ seslerle kuþatýlmýþ öz benlik, Kabuk baðlamýþ, Sen hiç tanýþtýn mý onunla? Sahip olduðun her þey ve öðretilmiþ tüm kalýplardan Sýyrýlmýþ sen, Aslýnda kimsin? Hepimizin türlü rollere büründüðü bu tiyatro sahnesinde, Oynuyoruz her birimiz rollerimizi, Ve kapanýyor perde her birimize zamaný gelince, Ya yeterince ses-siz kalmadýðýn için, Sen-siz ayrýlýrsan bu dünyadan? Sosyal Medyada Paylaşın:
Tuba KIZILKAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.