Sana Sessiziiğimi Verdim
sana sessizliðimi verdim ben
bakýþlarýnla yakacak kadar
usulca.
kaybederim diye, giderde gelmezsin diye
korkmadým oysa...öldüm
sana sessizliðimi verdim ben
çýlgýn gibi baðýrýþlarla yaþanan aþklarýn içinde
ben sadece sustum.
anlýyor musun
önüme çýðlýk çýðlýk kustum
kaderde olan kederde olmasýn diye
sana sessizliðimi veririken ben
hayat bana çakýlý gözlerden sahici bir söz istedi
ya konuþursam diye
bekledi
avuçlarýmda darmadaðýn baþým vardý
melekler kadar saftý sevdiðim
beklemek acýsýna bayatlayacaktý
beklemek acýlarýmý davetsiz misafirler gibi aðýrlayacaktý
suskun ve suratsýz
baþlayacaktý
yeteneklerim zamanýn kýsýtsýzlýðýndan sýzýyorken
ellerim eline ait gibi olacaktý
bakacaktýk ikimizde birden Anne!
sen bana ben kendime bakacaktým
gözlerimi sessizlik basacaktý
konuþmak aþký öldürür
susmak ise aþkýn katilidir
yavaþça gel ne olur yanýma
herzamanki gibi mekansýz ve imkansýz
heyulalarla yaþat beni ufkunda.
eðer beni düþündüðünde içinde sessizce bir çýðlýk
sessizce bir serüven baþlarsa
bil ki ben yokum yanýnda
sana sessizliðimi verdim ben be
konuþmadan,kirletmeden,terletmeden
özür dilerim anne,
sessizce
incinmesin diye kalbin
ölürüm ben
melekler gücenmesin diye
onlardan sonra öperim ellerinden
bir resim Anne,cennet bahçelerinden
fýrçasýnda sen,renginde sen,çizgisinde sen
sana sessizliðimi verdim ben
bakýþlarýnla yakacak kadar
bakýþlarýnda yanacak kadar
sessizce gidersin diye
ölürsün diye anlýyor musun Anne!
ölürsün diye
ölmedim ben
seversin diye..
Ýlyas Han Þahin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.