Anafor
ahh…elim, kahrolasý sað elim
öyle canýmý yaktýn ki
çocuktum,
her çocuk gibi çocuktum
benimde toplarým vardý; uçurtmam, misketlerim
oyuncaklarým vardý, bisikletim, kovam, küreðim,
sapaným vardý,
oyun arkadaþým
abim...
çocuktum,
her çocuk gibi çocuktum;
sere serpe düþler peþinde koþardýk bütün gün,
ölümsüz masal kahramanlarý gibiydik,
ulaþýlmaz kalelerimiz vardý;
KAF Dað’ýnda…
ve ne zaman korksam,
kýrýlsam, aðlasam
bilirdim,
abim hep yaný baþýmda…
her þey bir oyunla baþlamýþtý
çocuktum,
çocukluðuma hükmedemedim,
edemezdimde;
ruhumdaki bütün camlarýn kýrýldýðý,
derin bir anaforun içine çekildiðim;
o gün…
ah hala caným yanýyor…
kahrolasý sað elim!
imkansýz olan þeyler vardýr yaþamda;
nehirleri, tersine akýtamazsýn mesela
yada güneþi batýdan doðduramazsýn!
ölümün soðuk nefesi, titretir bedenini
en sevdiðinin yerine; ölemezsin mesela!
anlatýlýr gibi deðildir yürek acýsý; sanki zehir
ruhuna siner sancýsý dindiremezsin!
yada bir gülen yüze hasret hayat yolcusu;
kovulsun istersin,
kovmaz yaþamýn hancýsý;
sanki yasak!
gülmek istersin gülemezsin
hiç yokken nefret tohumlarý ekilir burnunuzun dibine
uç vermeye baþlar içlerindeki kini kusarak
her gün yüzlerce cinayet iþler
üzerinize dikilmiþ sinsi gözler
ve söylenen her söz
gümüþ bir býçak gibi saplanýr yüreðinize
kaybolup gidersiniz zamanýn kara deliklerinde
güçlü bir anaforla çekilip
taaa… cehennemin dibine!
bir döngü bu çaresizliðin hapishanesinde;
ayaklarýmda prangalar,
omuzlarýmda yaþamýn angaryasý…
gülen yüzün, baþýný uzattýkça beyaz badanalardan;
geçip gidiyor üzerimden
öfkeyle homurdayan kamyonlar
nerden baksan tutarsýzlýk,
nerden baksan intihar!
nerden baksan intihar,
nerden baksan,
intihar!
bu bir yazgýdýr deyip
durumu kabullenmek mi gerek
cesaretim yok çýkmaya
düþtüðüm anafordan
can borcum var yaþama,
diyeti ölmem gerek!
deðilse;
bunun bedelini kim nasýl ödeyecek.
çocuktuk,
her çocuk gibi çocuktuk
bir varmýþ bir yokmuþ diye baþlardý bütün masallar
ve biz hayatý masal bilirdik
çocuksu masumiyetin hayal bahçelerinde
neþeyle kirlenirdik,
bir delikten boþalan su gibi
akýp giderdi zaman
bilmezdik…
oysa þimdi
sanki zaman durdu,
çocukluk bitti,
en sevdiðimi kaybettim,
oyun bitti,
evimizin bahçesindeki neþeli gülüþler gitti
abim! …
ben sensiz hiç yürekli olmadýmki!
sen gittin gölgendeki sýðýnaðým da gitti,
öyle bir kirlendimki
anlatýlýr gibi deðil
ama neden?
bu oyunu biz icat etmedik ki…
05.Kasým.2008
Abdurrahman Güleç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
can cana Düet "ve zaman usulca fısıldadı; bana bırak" Tablo Körebe Özlemim Afet örtün üstümü kimse görmesin KİMBİLİR Hayat iklimi