ÖĞRETMEN ALTIMA FOL KOYMUŞ OLMASIN

Okul aynýydý.
Yolu sokaðý ayný.
Sýnýf, sýnýf arkadaþlarý ayný.
Bir ben farklýydým. Bir yaþadýklarým farklýydý.
Bir günün baþlangýcý farklý, bir bitiþi…

Daha okulun bahçesine ilk adým atýþýmda aðlayan aðlayana. Hangi öðretmeni görseler beni gösteriyorlar ‘’ Bu bana vurdu.’’

Vurmuþ muydum? Vurmasam niye aðlýyorlardý?

Okulun bütün öðrencileri peþimde. Kendime yol açmak için elimi sallýyorum, ayaðýmý sallýyorum. Parmaðýmýn ucu daha deðmeden birine, kuyruðun en arka sýrasýndan yükseliyor bir çýðlýk ‘’ Seni þikâyet edeceðim.’’

Üç kat aþaðý, üç kat yukarý Rehberlik odalarýndan, idare odalarýna þikâyet eden edene… Bakýþlarýmý gören baþlýyor aðlamaya.

Kendimi Red Kit hissetmeye baþladým. Önüme gelene bir tekme bir yumruk.
Ben freni boþalmýþ bir kamyon. Elim dursa ayaðým durmuyor.

Beni her gören öðretmen ya uyarýyor ya nasihat ediyor ta ki son derse kadar.
Son derse giren öðretmen beni ne görüyor ne duyuyor. Dinleme dersi hazýrlýðý yapýyor. Bir yolunu bulup kendimi þikâyet ettirdim. Öðretmen oralý olmadý. ‘’ Dersi bölemem, gidin sorununuzu Rehberlik Servisi’nde çözün . ‘’ dedi Bizi rehberlik servisine yolladý.

Rehberlik Servis’inde öðretmen yoktu. Sýnýfa geri döndük. Sýnýfa girdiðimiz an beni þikayete götürenler bir yandan aðlýyor bir yandan öðretmene ‘’…. Bizi dövdü’’ Öðretmen soruyor ‘’ Ne zaman? Biri ‘’ Sýnýftan çýkarken’’ diyor, biri ‘’Sýnýfa girerken’’diyor. Sýnýfýn en ön sýrasýndan en arka sýrasýna parmaklar kalkýyor ‘’ Öðretmenim…. Beni dövdü.’’ Öðretmen soruyor ‘’ Ne zaman?’’ Cevaplar peþ peþe ‘’Þimdi…’’

Öðretmen þaþkýn… Bir kollarýma bakýyor, bir arka sýraya. Sanki kendi kendine ‘’ Bu öðrenci görünmez güce mi sahip?’’diyordu.

Öðretmen beni teneffüste Rehberlik Servisi’ne götürdü. Daha Rehber öðretmenin bana ‘’ Yine mi sen?’’ demesine fýrsat vermeden. ‘’ Bu öðrenci sýnýfýn en iyi öðrencisi, üstelik zeki ve bir o kadar sevimli. Bugün tüm okul kendisini þikâyet yarýþýna girmiþ, kendisine bir günlük süre verirseniz size suçsuz olduðunu ispatlayacak. Bana söz verdi yarýna bir yazý yazacak, sýnýfta okutup alkýþlatacaðým. Yazýyý size getireceðim.’’dedi.

Ben son ders farklý bir cümle duymanýn þaþkýnlýðýndaydým daha doðrusu sevincinde. Yanaðýmdan boþanan ter yerini sevince býrakmýþtý.

Son ders defterini kitabýný ilk açan bendim. Öðretmenin söylediklerini yazmaya çabalýyordum. Bu benim ilk yazýþýmdý. Tabi öðretmenin söylediði cümlenin ilk sözcüðünü, son sözcüðünü yazabilmiþtim. Öðretmen okuttu yazdýðýmý. Okudum. Öðretmen eksik okuduðuma aldýrmadan ‘’ Ýþte, böyle. Yazmaya devam.’’ dedi.

Son ders ben farklý, sýnýf arkadaþlarým farklýydý.
Yarýna öðretmenimin istediði yazýyý yazabilecek miydim?

Köyde yaþadýðým günler geldi aklýma. Sýnýfta yaþadýklarýmýn hiç biri yoktu köyde.
Her gün kümesten yumurta almaya gidiþim geldi aklýma. Bir de annemin ’’ Sakýn son yumurtayý alma!’’ deyiþi…
Son yumurtayý alýrsam yeni yumurtalar birikmezmiþ.
Öðretmenimin sevgisi, ilk gülüþüm, ilk yazýþým fol muydu? Yeni sevgilere, yeni gülüþlere?..

Ýbrahim ÞAHÝN

Sosyal Medyada Paylaşın: