ŞÜKRETTİM TANRIMA

Þükrettim Tanrýma,
Yoksulluðu bize,
Alýn yazýsý olarak vermediðini,
Anladýðýmda...
Ve dedim ki,
Tanrým!
Þükürler olsun!
Yoksulluðu bana,
Kaderimmiþ gibi gösteren,
Kapitalizm’in,
Gerçek yüzünü gösterdiðin için,
Ve yýllarca utandým,
Bu mirasyedi ayýbýmdan.
Varsýllýðýn,
Daha da utanýlasý,
Bir durum olduðunu,
Annemin,
Temizlik için gittiði,
Tozankçý Kýsmat’ýn(Pamukçu Ýsmet)
Karýsýnýn,
Bizimle yaþýt kýzýnýn,
Eline turuncu portakalý verdiðinde...
Benim gözlerim doymadý,
Ama o Huriye kýzýn midesi doymuþtu. Yoksulduk,
Ýtibarýmýzda yoksuldu.
Fakirdik,
Ablalarým þarap fabrikalarýnda,
Günlerce soðukta, sýcakta çalýþýyorlardý.
Annem,
Pekmez fabrikalarýnda,
Kamyonlardan,
Kazma ve kürek ile ,
Ýncir indirirdi.
Ve ben,
Yýllarca bir suçlu gibi,
Erine erine, yüksüne yüksüne,
Sanki kendi suçumuzmuþ gibi,
Utandým yoksulluðumuzdan...
Kahvelere gidemedim,
Çaya ödeyecek param olmadýðý için,
Ýnsan içine çýkamadým,
Bu yoksulluk yüzünden...
Yoksulluðu,
Tanrýnýn bize verdiði,
Kara bir yazgý olarak gördüm.
Yýllarca...
Ve þükret dediler!
Daha beteri gelmesin.
Biz her þeyden tasarruf ediyorduk,
Yiyecekten, içecekten, giyecekten...
Ve de alnýmýza ,
Kara bir leke gibi yapýþtýrýlan,
Ýnsanlýk itibarýmýzdan bile...

Sosyal Medyada Paylaşın: