Bu kaçýncý son gecedir hasretinle yanýp kavrulduðum, Aldýrmadan acýlara yýldýzlarý göz yaþlarýmla yýkadýðým, Ne mesafeler kýsaldý ne yollar eksildi ne feryadým bitti, Cehennem azabýn oldu adýna sevda denilen lanet olasý, Haykýrýþlarýmý en acýmazsýz duygusuz kadýnlar duydu sen duymadýn,
Seni kahrolasý ne vardý sanki ben yaz baharýn iken, Bu kadar uzak baþka iklimler de solmaya mahküm gül olup açacak, Yazdýðým þiirler sözler sana yetmedimi baþka kalabalýklarý seçtin, Kimin benim kadar sana ihtiyacý vardýda habersiz çekip gittin,
Hani sen ve ben hep ayni tende ter bedende can olup doðacaktýk, Onca umutlarý taþýyan kara trenleri izleyip bin dualar edecektik, Hangi karanlýklar boðu verdi seni bu sevdaya böyle bir sonu seçtin, Bende sararýp solmaya ramak kalmýþ iken sen nasýl yeniden sarýlayým ben,
Þimdi bende solmuþ aynalara yansýyan bir hayalden baþka bir þey deðilsin, Gönül kalemimden satýrlara damlayan sonu kocaman bir hiç sayýlan romansýn, Vakit tam gitme vaktine çalan þu saatlerde býrak beni çek git, Razýyým gönlüm Cehennimde kavrulsun Yýldýzlar darýlsýn bendeki sen artýk bir son bulsun...!