Benim Arabalarım

Bir denizi sýrtlanmýþ bana taþýyor gibi gelir,
dururdu önümde, binerdim.
Dýþarýda bir dünya varmýþ yokmuþ, artýk bana sorma.
O güzelim,
kirlenmesin diye, saydam açýk yeþil naylonlarla kaplanmýþ
beyaz deri koltuklara oturduðum andan itibaren zaman dururdu benim için.
Gözümü beyaz sedef direksiyondan ayýrmazdým artýk.
En büyük düþümdü o direksiyonun arkasýnda olmak ve yol almak.
Deniz mavisi bu kanatlý Impala,
bu kan kýrmýzýsý Dodge,
bu erik yeþili Chevrolet.
Benim arabalarým.

Çocukluðumun dolmuþlarý ne kadar bakýmlý ve ne kadar temizdiler,
onlarý kullanan insanlar gibi,
çocukluðum gibi,
aydýnlýk, temiz ve bakýmlý.
Ne kadar çok özlüyorum onlarý.

Heykelönü´nden kalkýp Muradiye´ye giden dolmuþlar.
Altýparmak´tan, Çelik Palas`a.
Gittikleri her istikamet bana bir dünya turu.
Þehrimi bana bu dolmuþlar gösterdi,
gezdirdi,
tanýttý.
Gelin arabalarý olurlardý haftasonlarý, arkadaþ hatýrýna.
Uludað´a pikniðe taþýrlardý çocuklarý, komþu hatýrýna.
Mahallelerinde oturan yaþlýlarý pazardan alýrlardý, insanlýk hatýrýna.
Benim çocukluðumun arabalarý böyle güzeldi ve þoförleri böyle güzel kiþilerdi.

Motor kaputlarýnýn üzerindeki o demir oyuncaklar da cabasýydý,
kanatlý kýzlar,
uçaklar,
kýrlangýçlar,
koçbaþlarý.

O zamanlar renkliydik ve yoksul ama yine de neþeliydik.
O zamanlar cep telefonlarýmýz yoktu,
yollarýmýz bozuktu,
herkesin bir arabasý yoktu ama insanlýðýmýz yerindeydi
ve benim bir sürü arabam vardý,
hangisini istersem ona biniyordum.
Arabalarýmý çok özlüyorum
ve çok özlüyorum o zamanýn insanlarýný…



Sosyal Medyada Paylaşın: