VELİ BABA’DA AÇAN GÜLLER

ÖÐRETMEN:( Öðretmen sýnýfa girer)
- Günaydýn çocuklar!
ÖÐRENCÝLER: (Ayaða kalkar)
- Günaydýn öðretmenim.
ÖÐRETMEN:
- Oturun çocuklar.
(Öðrenciler oturur, biri ayaða kalkar dolaþýr, biri birinin saçýný çeker, biri birine kalem batýrýr, biri birine tekme atar, biri burnunu karýþtýrýr, biri kulaðýný. Öðretmen aldýrmaz 2.öðrenci hariç)
1. ÖÐRENCÝ ( Parmak kaldýrýr)
- Çiþim geldi öðretmenim
ÖÐRETMEN: ( Gülümser)
- Tuvalete git evladým. ( Öðrencinin yanýna gelir saçýný okþar, sýnýf kapýsý çýkýþýna kadar öðrenciye eþlik eder.)
2. ÖÐRENCÝ:
- Öðretmenim bu saçýmý çekti.
ÖÐRETMEN: ( Gülümser)
- Sen de onun saçýný çek evladým.
3.ÖÐRENCÝ:
- Bu bana kalem batýrdý
ÖÐRETMEN: ( Gülümser)
- Sen de ona batýr evladým.
- ( Kalem batýran batýrana, parmak atan atana, gülen gülene. Sýnýfta ayaða kalkýp dolaþan dolaþana. Öðretmende hepsine bir gülümseme.)

ÖÐRETMEN: ( Sýnýfa döner.)
- Ben yaramaz öðrenciyi çok ama çoook severim. ( Öðrenciler memnun, þaþkýn…) Yaramaz öðrenci her þeyi yapandýr. Sizlerin gözünde ben vereceðim ödevi hepinizin yapacaðýný gördüm.
BARIÞ: ( Bir öðretmene bakar, bir kendine)
- Ben de mi öðretmenim.
ÖÐRETMENEN:
- Evet!
BARIÞ:
- Nasýl öðretmenim?
ÖÐRETMEN:
- Sýnýfýn en yaramazý sen deðil misin?
BARIÞ:
- Benim öðretmenim.
ÖÐRETMEN:
- Ben senin gözünde en iyi ödevi senin yapacaðýný görüyorum.
Barýþ artýk arkadaþlarýna bakmaz. Arkadaþlarýna bakýp gülmez. Bir öðretmene bir kendine bakar. Kulaðý öðretmenin aðzýndan çýkacak sözde.)
ÖÐRETMEN:
- Sizden bir yazý yazmanýzý isteyeceðim.
2. ÖÐRENCÝ:
- Ne yazacaðýz kine?
ÖÐRETMEN:
- Her þey. Ýsteyen Yaptýðý yaramazlýðý yazsýn. Ýsteyen kurduðu hayalleri. Ýsteyen çevresinde gördüklerini.
3. ÖÐRENCÝ:
- Ben çiþim geldi tuvalete gittim yazabilir miyim?
ÖÐRETMEN:
- Yaz evladým yaz. Yeter ki yaz.
4. ÖÐRENCÝ:
- Arkadaþým beni itti, ben düþmüþtüm onu yazabilir miyim?
ÖÐRETMEN:
- Yaz evladým yaz. Yeter ki yaz.
1. ÖÐRENCÝ:
- Caným tost çekti yazabilir miyim?
ÖÐRETMEN:
- Yaz evladým yaz. Yeter ki yaz
2. ÖÐRENCÝ:
- Süt içtim yazabilir miyim?
ÖÐRETMEN:
Yaz evladým yaz. Yeter ki yaz.
5. ÖÐRENCÝ:
- Ben ne yazayým öðretmenim?
ÖÐRETMEN:
- Sen de ‘’ Süt içtim dilim yandý.’’ yaz. Yeter ki yaz.
SEHER:
- Ben þiir yazabilir miyim öðretmenim?
ÖÐRETMEN:
- Sen þiir yazmasan þaþardým.
SENA:
- Ben de þiir yazabilir miyim öðretmenim?
ÖÐRETMEN:
- Sen þiir yaz hem de farklý bir þiir. Okulu ayaða kaldýracak bir þiir.
( Bir öðrenci ayaða kalkar sahnenin önüne kadar gelir. Salonu baþtan aþaðý süzer.)
- Öðretmenim, tüm Veli Baba buraya toplanmýþ bizi izliyor.
( Öðretmen salona bakar bir þey göremez. Öðrenciye döner)
- Sen galiba hayalet görüyorsun. ( Bu söz hoþuna gitmez.) Yok, yok hayalet demeyelim. Nasýl diyelim? Buldum, sen hayal kuruyorsun. Düþün, sýnýfta deðilsin. Okulun tiyatro salonunda sahnedesin. Baþrol oyuncususun. Rolünü öyle güzel öyle güzel oynuyorsun ki bütün salon seni alkýþlýyor. Böyle bir þey hoþuna gider mi?
ÖÐRENCÝ:
- Hem de çok hoþuma gider çok.
ÖÐRETMEN( Sýnýfa döner)
- Hoþunuza gidecek her þeyi yazýn. Mutluluðu doya doya tadýn. Mutluluðun birinci adýmý hayalden, düþünceden geçer sonra hayaller, düþünceler gerçek olur.
Önemli olan ne yazdýðýnýz deðil neyi nasýl yazdýðýnýz. Yazdýklarýnýzý öyle bir yazmalýsýnýz ki sözcüklerin arasýndan su sýzmasýn.
Öðrendiðiniz kavramlarý düþünün, onlarý cümleye dönüþtürün.’’ ’’Deyimlerden, atasözlerinden yararlanýn...
Çevrenizi iyi gözleyin. Gördüklerinizi yazýn. Sözcükleri cýmbýzla çekin, tespih ipliðine dizer gibi dizin.
SELDA:
- Öðretmenim’’Sözcükleri öyle bir seçýn, öyle bir sýralayýn ki su bile sýzmasýn arasýndan:’’ Cümleniz her þeyi özetliyor. Söylediðiniz tek bir sözcüðü bile kaçýrmadým. Size söz veriyorum istediðiniz gibi bir þiir yazacaðým. Arkadaþlarýn yetmedi okulun sesi olacaðým.
ÖÐRETMEN:
Göster kendini
SEKDA:
- Göstereceðim öðretmenim.
( Zil çalar, ders biter öðrenciler evine gider)

II. PERDE

( Barýþ çantasý sýrtýnda eve girer. Barýþ, bir savaþ kaçkýný, savaþ yorgunu. Hüzünlü, ben boynu bükük...Annesi telaþlý)
ANNESÝ:
- Oðlum niye üzgünsün?
BARIÞ:
-Yok bi þey.
ANNE:
- Oðlum; bir þeyini mi kaybettin?
BARIÞ:
- ’ Neyimi kaybedebilirdim ki kitaplarým, defterlerim dersen çantamda. Hem nasýl kaybolsunlar. Çantamý bir evde kitaplarýmý, defterlerimi koyarken açarým, bir de çýkartýrken.
ANNE:
- Niye üzgün sün o zaman?
BARIÞ:
- Yok bi þey.
ANNE:
- Var bir þey.
BARIÞ:
- Yok, yok
ANNE:
- Var, var
BARIÞ:
- Baþým anlýyor anne.
ANNE: ( Oðlunun saçýný okþar)
- Desene yavrum ben senin bir saniye bile üzüntüne dayanamam.
( Anne hap almaya gider)
BARIÞ: ( Kendi kendine)
- Duy oðlum annen üzüntüne bir saniye dayanamam der sen her gün üzmeye dayanýrsýn. Her gün ödev yapmazsýn. Her gün yalan söylersin. Her dakika yaramazlýk yaparsýn. Bugün her þeye son ver þu ödevi ödev gibi yap, annenin gözüne de gir öðretmenin gözüne de…
ANNE: ( Bir elinde su, bir avucunda hap)
- Al iç þu aðrý kesiciyi, baþýnýn aðrýsý hemen geçer. Ben bulaþýðý bitireyim hemen yemeðini de hazýrlarým Caným oðlum. Annesinin bir tanesi, annen kurban olsun sana.
( Anne mutfaða gider, Barýþ damaðýna sýkýþtýrdýðý hapý çýkartýr atar. Defterini çýkarýr baþlar ödev yapmaya.)
BARIÞ: ( Aklýna bir þey gelmez, düþünür…)
- Ne demiþti öðretmen?.. ( O sýrada bir sinek kafasýnda dolanýr.)‘’ Cýmbýzla çekin!’’
Anneeee!
ANNE: Koþarak gelir?
- Ne var oðlum?
BARIÞ:
- Cýmbýz getir.
ANNE:
- Cýmbýzý ne yapacaksýn?
BARIÞ:
- Öðretmen ödev verdi.
ANNE:
- Her gün ne yemek yapacaðýmdan çok öðretmenlerin ne ödev vereceðini düþünür oldum. Onlar da þaþýrdý ne ödev vereceðini. Bizim zaman da öyle miydi? Neden her þey ‘’ Bizim zaman’’da ki?
BARIÞ: ‘’ Kendi kendine’’
- Ne demiþti öðretmen ‘’ Su sýzmasýn!’’
Anne su getir:
ANNE:
- Yavrum suyu yemekten sonra iç.
BARIÞ:
- Ýçmeyeceðim anne.
ANNE:
- Ya ne yapacaksýn suyu?
BARIÞ:
- - Ödev yapacaðým.
ANNE:
- Hey Allah’ým sen aklýma mukayyet ol!
( Anne mutfaða gider, Barýþ suyu defterine döker)
BARIÞ:
- Anne, Anne, Anneeeee!
ANNE: ( Anne koþarak gelir)
- Yine ne var?
BARIÞ:
- Defterim ýslandý.
ANNE:
- Benim akýllý oðlum tabi ki su dökersen defter ýslanýr.
BARIÞ:
- Ama anne, öðretmen ödev verdiydi…
ANNE:
- Hey Allah’ým aklýma mukayyet ol.
BARIÞ:
( Barýþ, yeni bir defter çýkartýr baþlar ödevini yapmaya)
- Ne demiþti öðretmen ‘’ Çevrenize bakýn’’ Barýþ pencereden bakar yazar ‘’dal-budak’’, Balkona bakar yazar ‘’saksý- çiçek. Kapý, kapýnýn kolu, tuvaletin yolu’’
Ne demiþti öðretmen ‘’ Kuþ, böcek’’’ Ama ben böcekleri sevmem. Yaz ‘’ Ben böcekleri hiç sevmem.’’
Ne demiþti öðretmen ‘’kavramlar ‘’ ‘’ Savaþ’’ Yaz ‘’ ortalýk savaþ alaný.’’
‘’ Barýþ’’ Yaz ‘’ Benim adým Barýþ’’
Ne demiþti öðretmen ‘’ Deyimler, atasözleri’’ ‘’ Dam baþýnda saksaðan, elinde kazmasý.’’
Yaz ‘’ Dam baþýnda saksaðan, elinde kazmasý, boyundan büyük kazmanýn sapý. Ben demin yuttum hapý.’’

BABA: (Baba iþten eve yorgun döner. Yere baðdaþ kurar oturur.)
- Oðlum þu kumandayý ver, ne var yok haberlere bir bakalým.
( Hangi kanalý açsa absürt haberler)
Absürt haber görselleri
- Bir defa vatandaþý ilgilendiren haberle karþýlaþsam kafamý kýracaðým.
( Oðluna) Bugün Galatasaray’ýn maçý vardý ne oldu?
BARIÞ: 5-0 yenildik baba.
BABA: Tuttuðumuz takým yenilir, oynadýðýmýz kupan batar. Bu ne þans arkadaþ. Gökten taþ yaðsa bizi bulur. Dert üstüne dert. Patron maaþa zam yapmaz. Çocuk eve her gün þikâyetle gelir. Okul bitecek daha elinde kalemi görmedim. Ben bir gün çekici elime almasam usta ayný gün beni kapý dýþarý eder.
(Hanýmýna döner)
- Neyse sen getir yemeðimizi yiyelim.

ANNE:
- Bugün Barýþ’ýn ödev yapacaðý tuttu. Bana bir bulaþýðý yýkatmadý. Ben sana atýþtýrmalýk bir þeyler getiriyim. Sen atýþtýrýrken hemen bir makarna haþlarým.
( Anne yer sofrasýný getirir, üzerine zeytin, peynir bir de soðan koyar.)
BABA: ( Soðana bir yumruk vurur, ekmeði koparýr, bir parça soðan yudumlarken oðluna döner baþlar konuþmaya:)
- Yeter ki oðlum ödev yapsýn. Ben razýyým soðan ekmek yemeye. Oku oðlum ödevini.
BARIÞ: ( Baþlar ödevini okumaya)
- Dal, budak…
Kazma, kürek…
Saksý, çiçek…
Böcek…
Savaþ, barýþ…
Benim adým barýþ!
BABA:
- Bak oðlum, ben ödev ne, ödev nasýl yapýlýr bilmem. Bildiðim tek þey ödev bir sorumluluktur. Senin ‘’Ödev yapacaðým!’’ demen sorumluðunu yerine getirme isteðidir. ‘’Ödevimi yaptým!’’ demen sorumluluðunu yerine getirmen demek, sorumluluðu yerine getirmede duyulan zevki tatmýþ olmuþ olman demek.( Baba elini cebine götürür, 1 Tl çýkarýr.) Al þu 1 lirayý yarýn kendine bir simit al.
BARIÞ:
- Ama baba 1 Tl az deðil mi?
BABA:
- Oðlum, dedim ya ödevden anlamam. Öðretmenin beðenirse daha çok veririm, hem sen daha iþe yeni baþladýn.
III. PERDE
( Sýnýf)
BARIÞ:
( Sýnýf sessiz, gelen sayýsý az. Barýþ bakar saðýna soluna kendi kendine)
Demek ki ödevini yapan cesaretli oluyor. Yapmayan korkak. Korkaklar okuldan kaçýyor. ’’ Demek ki ödevini yapan sessiz oluyor.’’ Demek ben korkak deðilim gelmiþtim okula, ödevimi yapmýþtým. Sessizim çünkü ben ödevimi yaptým.
ÖÐRETMEN:
(Öðretmen derse girer. Sýnýfa bir göz gezdirir.)
’’ Görüyorum okula gelmeyenler var, demek ki onlar ödevlerini yapacak cesareti kendilerinde bulamadýlar.
BARIÞ: ( Kendi kendine konuþur)
- Öðretmen de benim gibi düþünüyor ’’ Ödevini yapan cesaretli oluyor.’’ Ýlk defa yaramazlar listesinde birinci sýrada deðilim. Ýlk defa cesaretliler arasýnda birinci sýradayým.
ÖÐRETMEN:
- Yazdýklarýný kim okumak ister?
BARIÞ:
- Ben okuyabilir miyim öðretmenim?
ÖÐRETMEN:
- Oku Barýþ!
BARIÞ:
- ’’ Dal, budak’’ Savaþ meydaný. ’’ Elimde defterim, kalemim’’
DÝÐER ÖÐRENCÝLER:
- Elinde silahýn olmalý!’’
BARIÞ:
- Saksýda çiçek…
DÝÐER ÖÐRENCÝLER
- Sula da solmasýn!
BARIÞ:
- Saklanmayan söbe.
DÝÐER ÖÐRENCÝLER:
- Sýranýn altýna saklan!
BARIÞ:
- Benim adým Barýþ.
DÝÐER ÖÐRENCÝLER:
- Ýyi düþün savaþ olmasýn.
ÖÐRETMEN: (BARIÞ SUSAR. DEVREYE ÖÐRETMEN GÝRER)
- Barýþ nerdesin?
- Burdayým öðretmenim
ÖÐRETMEN:
- Sen burdasýn da yazdýklarýnda seni göremedim
DÝÐER ÖÐRENCÝLER:
- Barýþ savaþtan kaçtýðý için burdadýr öðretmenim!
ÖÐRETMEN: ( Sýnýfa döner)
- O sözü Barýþ’a deðil kendine güvenemeyip dersten kaçanlara söyleyin.
Barýþ aslanlar gibi kendine güvendi ve ödevini yaptý, aslanlar gibi de okudu.
ÖÐRETMEN: ( Sýnýfa döner)
- Baþka kim okumak ister?
KAMÝL:
- Ben okuyabilir miyim?
ÖÐRETMEN:
- Oku, Kamil.
KAMÝL:
- Öretmenim, ben kendimi tanýttým.
ÖRETMEN:
- Oku, arkadaþlarýn da seni tanýsýn.
KAMÝL:
’ Ben Kamil,
Þamil’den olma Þamile’den doðma Kamil.
1.60 boyunda.
52 buççuk aðýrlýðýnda.
Ben Kamil,
Sýnýfýn en arka sýrasýnda yerim
Ben Kamil,
Sýnýf listesinin en alt sýrasýnda numaram.
Numaram 1472.
Ben Kamil,
Arkadaþlar bana ‘ Kamboçyalý’’ derler.’’
(Sýnýfta Kamile laf atmalar baþlar.)
ÖÐRETMEN: ( Sýnýfa döner)
-Siz arkadaþýnýza güldünüz, güldünüz çünkü sizin kendinizi tanýdýðýnýzý, arkadaþýnýzýn kendini tanýmadýðýný düþündünüz. Arkadaþýnýzdaki kendini deðiþtirme çabasýný göremediniz. Þunu iyi bilin ki kendisini deðiþtirebilen hayatý kucaklar.’’

KAMÝL: ( Kendi kandine)
- Öðretmen ne diyor, ben kendimi deðiþtirebilecek miydim?

ÖÐRETMEN:
- Merak etme, sen ilk parmaðý kaldýrarak ilk adýmý attýn. ’’ Ben kendimi dönüþtürebilecek miyim? ’’ sorusu yeni kapýlarýn anahtarý. Sen o anahtarý da kaptýn.’’ dedi.
KAMÝL:
- Yeni kapýlar çekeceðiniz var elimden
Varsýn arkadaþlar ’’52 buççuk Kamil’’ desinler. Ben ’’ Yeni kapýlar çekeceðiniz var elimden.’’ diyeceðim

SUNA:
- Daha düne kadar hepinizin sevdiði Beden dersi benim en nefret ettiðim dersti. Siz bahçede top yarken gülmeye doyarken ben aðlamaya doyardým. Duvarlar üstüme yýkýlýrdý. Hýçkýrýklarým sessizdi.

Daha dün Ahmet’tin sýnýftan çýkmasý ile aðlayarak sýnýfa dönmesi bir oldu. Hýçkýra hýçkýra aðlýyordu. Neymiþ kendini oyuna almamýþlar. Hiç farkýnda deðildi yarýn yine oynayabileceðinin. Oysa ben bir topa vurmaya neyimi vermezdim ki..
Ahmet’tin hýçkýrýklarý bana gülmeyi öðretti. Aðlayacaksak farkýna varamadýklarýmýza aðlamalýyýz. Farkýna varamadýðýmýz her deðer kaybettiðimiz bir deðer, kaybediþimize aðlanýlasý deðerler.
Kaçýmýz farkýnda aldýðýmýz nefesin, içtiðimiz suyun?
Kuþlarýn, böceklerin…
Okula geliþimizin…
Bir cümle yazmanýn, bir cümle okumanýn…

‘’Yaþayamadýklarýmýz fark edemediklerimiz
Yaþayacaklarýmýzsa fark ettiklerimizdir.’’


SELDA:
- Ben okuyabilir miyim Öðretmeni?
ÖÐRETMEN:
- Oku Selda.
SELDA:
‘’ BÝZ ÇOCUKLARA KULAK VERÝN

Zamaný,
bize verin durduralým
parklarý bize verin dolduralým
uçurtmalarýmýz yarýþsýn güvercin kanatlarýnda
……………..çok mu þey istedik de burun kývýrdýnýz
…………….korkmayýn uçurtmalarýmýz barut kokmaz
………………………………….. uçurtmalarýmýz can yakmaz
***
gökleri yýldýz süsler
………………..parklarý biz
………balonlarýmýz çarpýþsýn
……………………………….patlasýn
………..patlatmaz kulak zarýnýzý
****
sokaklarda koþalým
……..kýrlarda gezinelim
………………………..düþelim
………….el veririz birbirimize
yeter ki kurþun deðmesin bedenimize
****
kurþun sýkmayýn umudumuza
………….biz aðlarsak anamýz aðlar
…………anamýz aðlarsa yer gök aðlar
…….biz çocuklar güldürmeyi de biliriz ya siz?..’’
***
ÖÐRETMEN:
- Baþka kim okumak ister?
SENA:
- Ben öðretmenim.
ÖÐRETMEN:
- Oku Sena.
SENA:

‘’ Ben, sen, onlar
Þunlar, bunlar hepimiz, hepimiz!

Tohum olup topraða saçýldýk
Veli Baba’da gül açýldýk
Kimimiz papatya, kimimiz menekþe
Ayrý ten ayrý bedende
Ayrý renk ayrý koku

Kimimiz Ayþe Fatma
Kimimiz Ahmet Mehmet
Yolumuz bir, hedefimiz bir
Yarýnlar bizimdir, bizim olacak

Birimiz ayrýlýrsa yolundan
Birimiz bir adým geri kalýrsa birinden
Yarýnlar karanlýða bürünür
Kararlýyýz, inançlýyýz
Yarýnlar bizimdir, bizim olacak

Veli Babalýyýz
Baba yüreði yüreðimiz
Yoktur ayrýsý gayrýsý
Yarýnlar bizimdir, bizim olacak’’

(Senanýn Þiiri çok beðenilir. Sýnýfça koru halinde tekrar okunur.
KORO:
Ben, sen, onlar
Þunlar, bunlar hepimiz, hepimiz!

Tohum olup topraða saçýldýk
Veli Baba’da gül açýldýk
Kimimiz papatya, kimimiz menekþe
Ayrý ten ayrý bedende
Ayrý renk ayrý koku

Kimimiz Ayþe Fatma
Kimimiz Ahmet Mehmet
Yolumuz bir, hedefimiz bir
Yarýnlar bizimdir, bizim olacak

Birimiz ayrýlýrsa yolundan
Birimiz bir adým geri kalýrsa birinden
Yarýnlar karanlýða bürünür
Kararlýyýz, inançlýyýz
Yarýnlar bizimdir, bizim olacak

Veli Babalýyýz
Baba yüreði yüreðimiz
Yoktur ayrýsý gayrýsý
Yarýnlar bizimdir, bizim olacak

SUNUCU:
- Oyunumuz size tanýdýk geldi deðil mi?
Tanýdýk geldi çünkü oyumuz þu an oklumuzun deðiþik sýnýflarýnda canlý canlý oynandýðý gibi yurdumuzun binlerce okulunda milyonlarca öðrenci tarafýndan oynanmaktadýr.

Belki sizler de sýnýfýnda dün oynadý, bir saat önce oynadý. Yarýn oynayacak. Seneye oynayacak…

Kimi Barýþ rolünü oynadý, kimi Kemal. Barýþ’ýn gösterdiði cesareti gösteremedi. Kemal’in gösterdiði cesareti gösteremedi.
‘’Ya arkadaþým gülerse?..’’ sorularýný zincir yapýp baðladýk elimizi kolumuzu. Ödevimizi yapmadýk ya da yaptýk parmak kaldýrmaya cesaret edemedik. Elimizi kelepçeledi ‘’Ya arkadaþým gülerse?..’’ sorularý. Aðzýmýza gem vurdu ‘’Ya arkadaþým gülerse?..’’ sorularý…
Bakýþlarýmýzý kaçýrdýk öðretmenden. Korduk göz göze gelmekten. Öðretmenin gözünden bedenimize sýzacak ýþýða perde çektik. Gömüldük karanlýða…

Gülümsemeyi unuttuk. Baþkalarýnýn gülüþlerine olta olduk. Hayata küstük. Bir kez olsun hayata gülümseyemedik.

Kolayý býraktýk zoru seçtik oysa hepsi bir parmak kaldýrmakla baþlayacaktý.
Rahat durmadýk. Duramazdýk. Karanlýktý dünyamýz. Faturayý ya öðretmene kestik ya da arkadaþýmýza. Oysa perdeyi sadece kendimiz aralayabilirdi.
Evet! Bu oyun size perdeyi aralamayý öðretmiþ olmalý. Her birinize yeni bir kapý açmýþ olmalý.. Her biriniz ‘’ Yeni kapýlar çekeceðiniz var elimden.’’ diyebilmeli.

Gelin hep beraber ‘’Yeni kapýlar çekeceðiniz var elimden ‘’ diyelim.

Hep beraber ‘’Yeni kapýlar çekeceðiniz var elimden.’’


Ýbrahim ÞAHÝN

FOTO: sondakikahaber.com

Sosyal Medyada Paylaşın: