Bu sürgün

Bu sürgün

deliydi fýrtýna
öyle bir koptu ki aldý götürdü seli
ondan terk ettim bu diyarý bu eli
kimse bana deli demedi bendim deli
koptum kendimden

sürgünüm kendi yüreðimde
bu gurbete sebep sen deðilsin
kesmem kimseye suç günah
ben kendime kestim hesabý
ne feleðe ne kadere

ay vurdu yüzüme
yýldýzlar kurþun gibi yaðdý üstüme
gece bütün karanlýðýný serdi önüme
bir mevsim dönümüydü Eylül’ün
kelepçe taktýlar koluma

gün kaçtý benden
güneþ hiç bu kadar soðumamýþtý
umut can acýsý deðildi gönül sancýsý
ardýmda açýk kalan gözler
dillenmemiþ bebek

öyle vuruldum
can damarý neresi hiç bilemedim
bütün damalarým kesildi kansýz
bir parça gökyüzü aradým
seviþtiðim mavide

ne dargýným ne küskün
hele de piþman hiç deðilim
ben günlümden esenle savruldum
zamanýn puþtluðunda
sevgili...

Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: