Canım

Ah caným..
Kimsesizim benim.
Ne çok incitmiþler seni,
ne çok canýn yanmýþ...
Ben koklamaya kýyamazken kimler yolmuþ yapraklarýný?..
Ah caným, Caným mýsýn sen? Neden bu kadar caným yanar?..
Bir bilsen ne çok özledim,
o cennet güzelliði gözlerine bakýp, Caným demeyi..
Bu aralar üstü baþý kir pas içinde kalmýþ yaramaz bir çocuðum.
Bak kimselere kýzýp,
küfürler edip, saða sola satþmýyorum..
Sen yoksunya inan bana kime sýðýnacaðýmý bile bilmiyorum.
Ah caným, geçenlerde olup bitenleri topraðýna anlattým..
Annem, komþunun kýzý büyümüþ evlenme çaðýna gelmiþ, istersen bir yoklayayým diyor..
Ýnan bana caným,
ben senden baþkasýný sevmedim, bir baþkasýný sevmek nedir bilmiyorum
ve inan bana bunu nasýl yapacaðýmý bile düþünmedim.
Senden öte yâr tanýmadým..
Ah caným mevsim kýþ topraðýna tembihledim sýký sýký sarmasýný istedim..
Hani yaðmur yaðardý gök gürlerdiya sen korkar bana sarýlýrdýn...
Çok özledim caným,
Sana caným demeyi.
Hoþçakal caným bugün salý, yarýn yine gelirim...

Emir Mir Saydun
Sosyal Medyada Paylaşın: