Biri zavallý kurbandý. Diðeri onu kurtaran, Öteki de yargýlayan.
Kim kimi kurtardý? Kim kimi kullandý? Kim kime faydaydý? Yoktu asla kazanan!
Buldular birbirlerini, Beslediler eksikliklerini. . . . Hep suçlarlar kimileri, Yargýlayarak herkesi, Kusarlar öfkelerini. Ya bulurlar ezilenleri Ya da kullanýrlar iyi niyeti! Hatýrlayýp eski günlerini, Gizlerler yetersizliklerini.
Kurbaný oynar bazen zorbalar! Kurtarýcýlar; hep yardýma koþar, Kucaklarlar tüm sorunlarý, Unuturlar kendi canlarýný, Tüketirler varlýklarýný... Bilinmezse onlarýn kýymeti, Kurbana dönüþmektir akýbeti.
Ýkisinden de beslenir ezilen; Memnundur bu saðlýksýz ilgiden, O her zaman maðdurdur, Derdi yokken vereni bulur, Hep söylenir durumuna, Þikayet eder sorumsuzca, Yardým dilenir yýllarca...