Bir eylülde, Kurtuldu Uþaðým. Önce süvariler girmiþ, Ulu caminin önünden. Yanan , Yýkýlan bir Uþak, Býrakmýþlar geriye.
Yokluk bir taraftan, Açlýk bir taraftan. Özgürlük var ya, O daha mý kýymetli canýmýzdan.
Her sene kutlardýk, Belediye önünde. Ben , Trabzonlu Osman çavuþ. Hulusi Kentmen gibiydi. Asker elbisesi o kadar yakýþýrdý kendine. Tabancasý belinde, Fiþekleri göðsünde,el bombasý kemerinde. Yürürken o yaþardý o günleri anlardýk. Küçük ellerimizle ona alkýþ tutardýk.
Akþam, Fener alayý olurdu. Kaçardým dedemin evinden. Sevinçlere,bayrama ortak olmaktý düþüncem.
Anlatýrdý o günleri yaþayanlar. Bitmezdi hiç hikayeleri. Sonunda parlardý gözleri, Gözlerinin önünden geçerdi filim þeridi gibi.
Þahitti Ulu camideki aðaçlar, Görmüþtü vahþeti onlarda. Özgürlük rüzgarýný onlarda severdi. Yapraklarýyla sanki el sallardý.
Ey Ulu Kurtarýcý, Ey askerlerim. Hürsem sayenizde, Sizi ne kadar ansam,dua etsem azdýr...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Özaydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.