Ýyi ki öðretmenim, Þanslýyým ... Ve iyi ki, Gülümsemelerimden, Geleceðe ýþýk tutan (yayan) Sevgili çocuklarým.... Bugün, On dört yýl önce , Mini minicik, Ellerime gelen, Evlatlarýmdan, Engincan HASÇELÝK Ýle karþýlaþtým. Uzaktan görünce, Bu adam, Bana neden gülümseyerek, Bakýyor diye, Kendi kendime sorarken, Gülüþünün kimliðini okudum. Engincan’ým ellerimi öptü, Çok mutlu oldum... Bana kahve ýsmarladý. Kýrk yýllýk hatýrý olandan, Bilmem yaþar mýyým? O zamana kadar, Sakallý, býyýklý, küpeli Kendi ellerimle yetiþtirdiðim, Bir dostum oldu benim de....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nasıf acar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.