Toprak Kokuyor "Umutlarım"

Birçok þeyin ardýndan bakakaldým.
Ne peþinden gidebildim,
Ne de geri dönebildim.
Öylece kalakaldým.
Unutamadým...


Umuduma tutundum.
Eksiktim artýk.
Eli elime, gözleri gözlerime deðmeseydi,
Eksilmezdim belki de.
Kýrýlmýþlýðým içimi parçalayýp kan kustururken,
Kýrýlmasýn diye yuttuðum konular vardý.
Sustum...


Hep sustum
Konuþmamayý öðrendim.
Durdum, düþündüm.
Nereye aittim ki ben ?
Anlaþýlmadýðým, anlatamadýðým yere mi ?


Yoksa;
Öylece eksik kaldýðým yere mi ?
Gerçekten benimde bir hayatým var mýydý?
Kendime ait bir hayatým.
Birçok soru iþaretiyle,
Çýkýþý olmayan bir labirentin içinde,
Çýkýþ aramaktý benimki...


Bu esaret bir gün bitecek diyen umudum.
Bir de tükenmiþ ben varým.
Hangisine inanmalýydým ?
Kendime mi ?
Umuduma mý ?
Tutundum yine umuduma,
Toprak kokan ellerimle.
Bir gün ellerim toprak deðil,
Çiçek kokacak.


Kalbim...
Sýra sana geldiðinde,
Kahrýmdan ölmediysen eðer,
Tükenmek bilmeyen deli umudumdandýr...
Biliyorum ki o gün geldiðinde,
Ýlk gün ki gibi sevmeye devam edeceksin


Þiir : Kibar Yalçýn : Toprak Kokuyor "Umutlarým"
Seslendirme : Remzi Kurnaz


Sosyal Medyada Paylaşın: