Tuz panayırı

organik kimya dersine geçince
büyüdüm sanmýþtým
hâlbuki o zamanlar
saçlarýna gelin telleri takýp
köprülerden atlarýyla geçen ninelerin tekerlemelerinde
kývrýmlý yüzlerinde biriken tuzu
bir iç denizin suskun, karanlýk kýyýlarýnda
biriktirir gibi ve iþlemeli mendillerine silip cepkenlerine koymadan önce
öküzleri ile tuz taþýyan adamlarýn
dillerine takýlmýþ ve ayný dillerde tadýlan
onca yemiþ, buðday, kerpiç tozu ki
havada asýlý kalan kireci bilmemek için ölü olmak lazýmdýr
demem o ki
bir vatana hasretim nicedir
sanki benim olsa da onun için savaþýp yiðitçe
ve bölünmüþ ekmeðin büyüðünü cephe arkadaþým olan salih onbaþýya vermek suretiyle
hissettiðim huzurla uyusam
göðe baksam vurulmamýþ birkaç kuþ görürüm umuduyla
eminim kimse savaþlarda telef olan kuþlarý düþünmemiþtir
organik kimyaya gelmeden
orada tutuldum benim olmayan hikayelere
desenler ummuþtum, renkler cephesiz savaþýrken
banka kuyruklarýnda ya da tatil panayýrýnda
sýram erken gelince yaþamadýðýma inandým
sonra bir kararla simya deðiþti
tarihe geçmiþ olsun dileklerimi iletin
Sosyal Medyada Paylaşın: