Platonik Ölümler (III) Şiir Hüznün Çocuğudur

üzerine gece serpilmiþ kuþlarýn ýssýzlýðýdýr hüznüm
günahý yazýlmamýþ çocuklarýn çýðlýðý
bülbülün þakýmasý ulumasý bir kurdun...
vaktin esrarýna saklanmýþ cellatlarýn
yelesinden tuttuðum gizemli kýsraklarý
o damýndan attýðý hayal köþkümdür hüznüm

mevsimlerden son bahar mihmandarý aþklarýn
her garibin köþküdür sýðýndýðý hirasý
tam sönmeyi dilerken üflemiþtir közüne
ayaklanmýþ kýþlarýn kül rengi hatýrasý
uçlarýna nefretle dokunmuþ sitemlerdir
bir buse bekleyen çölleþmiþ dudaklarýn...
topraðýn gerdanýna dizilmiþ kabirlerin
yazýlmazmýþ taþlarýna yazgýsý
talan olmuþ manevi mirasý benim hüznüm

nazarla efsunlanmýþ beyzade uþaðýyým
düþlerimde zamaný öldüren kadýnlarýn
iblislerin kibrinde büyüyen inkarlarýn
tamahkar dimaðýnda tövbemin günahýyým
derviþler tekkesinde hadimi mihraplarýn
huþuundan çalýnmýþ payýdýr benim hüznüm

böðründeki açlardýr çýkmazý sokaklarýn
o apansýz imdatlar ahýnýn ahengidir
sakladýðý cevherdir vicdaný insanlarýn
görünmez kýlçýklarýn kambursuz mihengidir
hýçkýrýðý müphemlere dökülen bedbinlerin
direniþi kutsaldýr zamansýz eylüllere
kaybedilmiþ cengidir nefsine benim hüzmüm…

kirlerinden damýtýp ateþin yýkadýðý
tutuþmuþ vuslat aþký sufilerin yurdudur
Rabbine sýðýnýrken gecelerin þerrinden
ikileme Lâ demek, ariflerin virdidir
iþte ana ganimet sükût edep merhamet
beni ona çaðýrýr yükselen iç seslerim...
kalp gözümü yamayan perdedir benim hüznüm...
Sosyal Medyada Paylaşın: