Ben Hiç Aşık Olmadım Aşık Olsaydım Eğer

Ben hiç âþýk olmadým âþýk olsaydým eðer,
Ýçim içime sýkmaz, yerimde duramazdým.
En güzel, en manidar aþk þiirlerini yazardým.
Âþýk olduðum insaný gönlüme sultan, baþýma taç ederdim.
Her mevsim bahar olurdu sanki bana.
Kalan ömür miadýmýn en güzel günlerini, ona hediye ederdim.
Körelmiþ býçaklarýmý, ona olan aþk ve sevgimle çok keskin bilerdim.
Dua ve niyazlarýmda, þaný yüce Allah’tan caný gönülden onu dilerdim.
Vuslat gözyaþlarý döktüðünde, sevecen bir þekilde didelerini silerdim.
Ýçten gülmesi için her þeyi, seve seve, aþk ve þevkle yapardým.
Elini soðuktan sýcaða vurdurmaz, nur cemalini her daim seyrederdim.
Zemheri soðuklarýnda, onu baðrýma basar, gönül sýcaklýðýmla onu ýsýtýrdým.
Aþkýn patika ormanlarýnda, elini sýmsýký tutar, saatlerce býkýp usanmadan gezerdim.
Avuçlarýmla sevda pýnarlarýnýn buz gibi suyu ile susuzluðunu giderirdim.
Sevda meclislerinde, söz hakký bana verildiðinde, hep onun nadideliðini anlatýrdým.

Ben hiç âþýk olmadým olsaydým þayet,
Ona, yanýk sesimle en manidar sevda türkülerini, tam makamýnda söylerdim.
Yorulmak nedir bilmeden, onu en helal taamlarla el bebek gül beslerdim.
Ýkindi yorgunluk çaylarýný, tam kývamýnda demler, çay içmesini seyrederdim.
Resim yapma kabiliyetim olmadýðý halde, kara kalemle gamzeli gül vechini çizerdim.
Her konuþtuðunda, geçerdim karþýsýna can kulaðýyla, pür dikkat onu dinlerdim.
Ona, bela ve musibet gelmesin diye, her þeye Kadir Allah’a çok yalvarýr yakarýrdým.
Yeter ki o üzülmesin diye, varýmý yoðumu onun için seferber ederdim.
Gerekirse emrine amede olur, bir dediðini asla ve asla iki etmezdim.
Kavurucu sýcaklarda, baðrý yandýðýnda, aþkýn testisinden buz gibi sularý takdim ederdim.
Mýþýl mýþýl uyuduðunda, saatlerce ses çýkarmadan, onun yatýþýný izlerdim.
Uyuduðunda, melekler gibi yatýþýný, ona anlatýrdým.
Her türlü eza ve cefasýna, seve seve bir kez bile offf demeden katlanýrdým.
Sevda bahçelerinde, gül sevdalýsý bülbüllerini þakýtýr, yedi veren Muhammedi gülleri ekerdim.
Bildiðim dualarý ihlasla okur, ektiðim güllerin can sularýný verirdim.

Ben hiç âþýk olmadým âþýk olsaydým þayet,
Hayatýn iniþli çýkýþlý yollarýndaki her meþakkate, hiç serzeniþ etmeden, seve seve katlanýrdým.
Yaðmur kar olur, çatlamýþ kurumuþ topraklara yaðardým.
Aþýðýma yan bakana, þimþek gibi çakar, kaþlarýmý çatar, celalli ve çok haþince bakardým.
Daha çok hoþuna gideyim diye, saçlarýmý özene bezene, günde birkaç kez tarardým.
Firaklar olduðunda, turnalar misali yükseklerden süzülür bir önce damýna konardým.
Gönlünden geçenleri sezebilmek için, herkes þirin uykularda iken, ben gece namazý kýlardým.
Kalbi mutmain olsun diye, tarihe mal olmuþ sevdalardan kendime kýssadan hisse çýkarýrdým.
Sevadalýlarýn düðününde, beline altýn kemer takar, saatlerce onun oynamasýný seyrederdim.
Çocuklarýma, torunlarýma, birinci sýnýf akrabalarýma, onun þirinliðini ve güzelliðini anlatýrdým.
Müzayade salonlarýnda, en yüksek meblaða satýlan sevda mektuplarýný, onun için satýn alýrdým.
Ömrümden ömür verir, en güzel gülücüklerle onun da bana âþýk olmasý için çaba sarf ederdim.
Yollarýna gül yapraklarý serer, arada bir terlediðinde, gönül mendiliyle terini silerdim.
Onun tatlý bir tebessümünü dünyaya deðiþtirmez, Tahir gibi Kerem gibi Mecnun gibi kýskanýrdým.
Velhasýlý kelam onu, gören gözlerim, tutan ellerim, yürüyen ayaklarým ve de seven gönlüm ederdim.
17/ Aðustos/ 2021



Sosyal Medyada Paylaşın: