KAÇ SATIRDIR AŞK
Yan yana, can cana dolaþmýþtýk seninle bu kent de. Girmediðimiz sokak, gitmediðimiz mahalle, çalmadýðýmýz kapý zili kalmamýþtý. Kedilerin kuyruklarýna tenekeleri biz baðlamýþtýk. Yandýçuval daki bütün aðaçlara kalp resimlerini çizende bizdik. Saraylý teyzenin evinin arkasýnda, cumbalý penceresinin altýnda buluþan da bizdik. Aðaçlara çýkýp mahallelinin eriklerini çalan da, aðaçlardan düþüp kolumuzu, bacaðýmýzý hatta kafamýzý kýranda bizdik. Sýký dosttuk seninle iyi bir arkadaþtýk. Çok çýlgýnlýk yapmýþtýk seninle oysa. Ama yaptýðýmýz en büyük çýlgýnlýk sanýrým aþýk olmaktý. Ne yapalým sevmiþtik iþte. Suç muydu, yasak mýydý? Evet, sanýrým yasaktý, biraz da suçtu sanýrým. Bir anda akývermiþti yüreðimiz aþkýn seline ve biz durduramamýþtýk.
Ay parçasý gibiydi yüzün. Geceler yüzünü kýskanýrdý. Ya gözlerin. O kömür karasý gözlerin. Tüm ateþler senin gözlerinle baþlardý. Sen yakardýn ateþleri. Kozlu yangýn yerine dönerdi sana baktýkça. Kalp atýþlarým deðiþirdi senin yanýndayken. Aþk aþk diye atardý sanki. Elmas gibi parlardý gözlerin, Zonguldak’ýn en Karaelmasý senin gözlerindi ve kýskanýrdý yýldýzlar gözlerinin parlaklýðýný. Ýçim titrerdi yüzüne her baktýðýmda, nefesim kesilirdi. Bir el sýkardý nefesimi nefesim azalýrdý. Bir sevdaydý gözlerin ve ben o sevdanýn tutkunu olurdum…
Ben bir kozluya, bir de sana vurgundum ama kimseler bilmezdi. Gece yarýlarýna kadar senli þiirler yazardým, senli türküler söylerdim avazým çýktýðýnca kimseler duymazdý. Bir senin için atardý bu durasý kalbim ama kimsecikler görmezdi…
Geceleri bekar odamda sensiz tek baþýma kaldýðýmda, kahrolasý o yalnýzlýk bir hançer gibi saplanýrdý yüreðim tam orta yerine. Böyle olmasýna raðmen, gönlüme birkaç umut ve sevgi kýrýntýsýný toplayýp acemice, aptal aþýk gibi sana þiirler yazýyordum. Her mýsra seni anlatýrdý, þiirim sen kokardý. Yazdýklarýmý herkesten saklardým, sana saklardým. Sadece sen oku isterdim.
Ýki ayrý üniversite, iki ayrý þehir ayýrdý bizi. Yazarýz birbirimize, görüþürüz demiþtik titreyerek öperken yanaðýndan. Oysa dudaklarýndan öpmek istiyordum ve sende bunu istiyordun. Ama bilirsin biz romantik þairler, yarin dudaklarýný kader olduklarýnda öperiz. Yakýþmaz daha fazlasý bize. Ben Konya’ya sen Ýstanbul’a gitmiþtin. Aðlamýþtým seni benden alýp götüren otobüsün arkasýndan. Ama sen hiç yazmadýn bana. Ne aradýn, ne de haber yolladýn gittiðin yerden.
Yýllar geçti aradan ve sen memleketime geldin. Sen geldin diye kozlu ayaða kalkmadý, kimse beni alkýþlamadý sana kavuþtum diye. Meðer sen bana gelmemiþsin, sen hiç benim olmamýþsýn zaten. Ýstanbul seni almýþ, Ýstanbul seni kirletmiþ. Sen beyazý kirletmiþ, karaya dokunmuþsun. Oysa seninim demiþtin, gittiðim gibi dönerim demiþtin. Sen benden geçmiþsin ay yüzlüm, sen senden geçmiþsin.
Seni her bahar mevsimi anarým. Yaðan her yaðmur gözyaþlarýma karýþýr. Her sokak seni hatýrlatýr, Seni anlatýr her þarký. Ve ben seni sensiz yaþamaya alýþýrým.
Sen ay yüzlüm, sen kömür karasý gözlüm, sen gözleri gülenim, sen VESÝKALI YÂRÝM…
Hoþçakal…
EMRE VEHBÝ ALKAN
28. OCAK. 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
emre vehbi alkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.