SOLMUŞ MEKTUPLARIM ..

Mavi güllerim solmaya baþlýyordu nedensiz
Pencerelerde yeþil ýþýklý kimseler beni anlatýyorlardý.
Ýçime sensizlik çökmüþtü üstelik
Yüreðime su serpemediðim bir yangýn !
Ve bir þiir dökülüyordu çatlak dudaklarýmdan.

Sen anlamýyordun beni , yazma tutkumu
Gözlerime umutlar getiriyordu sana mektuplarým.
Amansýz bir savaþ içindeydi her bir noktam !
Berlin duvarlarý gibi yasaklýydý sevdam !
Ah bu gözlerim, bu yüreðim bilsen , ah !
Ne acýlar biriktirmiþti , ne hüzünler...
Ýþte çekip gitmiþti sonsuza , gelmeyecek
Ellerimi hep tutan babam , yoktu üstelik !
Ne kötü þeymiþ meðer , ellerimin kimsesiz kalýþý...
Baþýmý üstelik nereye çarpýyorum bilmeden
Taþ duvarlarda savruldukça sensizliðim
Acýmýyordu onlar bile halime
Dinlemiyordun artýk sen bile dertlerimi
Kilitli kalýyordum bunalmýþým, kapýlar ardýnda
Ve bir þiir kuþanýyorum sana... hayýr, mektup...
Yine oturup yalnýzlýðýma aðlýyorum...
Ellerimde boynu bükük mektuplarýmla...

Aygün Deniz 6. Aðustos. 2021
Sosyal Medyada Paylaşın: