Gönül I

Yalan dolansa,
Duy da inanma,
Yar olur sanma,
El oldu gönül.

Sana kul, köle,
Düþmeden çöle,
Damlalar göle,
Sel oldu gönül.

Masum yüzüne,
Kara gözüne,
Þirin sözüne,
Vuruldu gönül.

Âþýktýr sana,
Yandý narýna,
Kurban yoluna,
Del oldu gönül.

Keyfe mayeþa,
Keyfince yaþa,
Hep koþa koþa,
Savruldu gönül.

Yalnýz kalýnca,
Aþka dalýnca,
Seni bulunca,
Duruldu gönül.

Yine avare,
Kalbinde yâre,
Can pare pare,
Kýrýldý gönül.

Ben ki sýzýna,
Kalp hýrsýzýna,
Peri kýzýna,
Vuruldu gönül.

Sana dargýn ben,
Bana kýrgýn sen,
Hayli mecnundan,
Soruldu gönül.

Kirpiðe, kaþa,
Aþk bela baþa,
Þair kardeþe,
Darýldý gönül.

Daðda karýnca,
Hakk’a varýnca,
Gözler görünce,
Kör oldu gönül.

Öl dedin öldüm,
Uykumu böldüm,
Seninle güldüm,
Yar oldu gönül.

Keremce türkü,
Çýkmadan kýrký,
Feleðin çarký,
Kýrýldý gönül.

Hasretin ateþ,
Duygular serkeþ,
Yüzünde güneþ,
Dürüldü gönül.

Þöyle canýndan,
Senin kanýndan,
Son kez Mecnun’dan
Soruldu gönül.

Ben Hilaloðlu,
Sen insanoðlu,
Ýþte kuloðlu,
Bozuldu gönül.
28.10.2006

Sosyal Medyada Paylaşın: