Sırrakalem
Felaket arifesi
Sırrakalem

Felaket arifesi



Ay hilale dönmüş
Bende tüm yorgunluğumu salıvermişim bir koltuğa
Yalnızlık boğucu olurdu, balkon olmasa
Öyle ya hala sokaklarda insanlar var
Arabalar, uğultular, konuşmalar birde çocuklar
Bir kedi miyavlar arada, bir köpek havlar uzakta
Bir bebek ağlar da ağlar susturamaz annesi
Bilmiyorum bu şiirde neyin nesi
Uyumak vardı şimdi henüz derlememişken dünü
Biliyorum sıkıcı bir hayal benimkisi
Yine yalnız olmak isterdim...
Belki denize nazır ahşap bir evin koltuğunda
Penceremde dinlenirken çayım demlenirdi ocakta
Çok sessiz olmamalı tabi arada rüzgarla karışık dalga sesleri
Kafa sesim birde
"sen burda napıyorsun ki?"
Yazıyorum işte hiç işe yaramayacak
Bu b.ktan hayalleri
Yaşamak kaldı geçmişte, yaşamak hem
Nasıl olur ki?
Yakındır canımın acıması, canımın acımasına dayamam
Beklerken kör bir haberi, sağır olmak istiyorum
Uyumak iyidir, uyudukça hissetmezsin acıları
Bir uyusam, uyansamda bitse şu
Felaketimin arifesi...






...
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.