DUYMADIN MI

Gül ey yar...
Sana ne hüzün nede acý uðramasýn
Ben sensizde beklerim öksüz güneþi
Tenimi feda ederim sýcaklýðýna
Otururum bir uçurumun kenarýna
Anlatýrým acýlarýmý dostcasýna
Belki bir damla yaþ akar gölge bulutlarýndan
Acýnla yanan Sinem belki ferahlar bir nebze
Kim bilir yanan bir toprak gibiyim belkide
Toz olup Sensizliðe uçtuðumu duymadýn mý
Duymadýn mý ey vefasýz

Belkide seni sevmek
Nemsiz topraða tohum ekip filiz beklemekti
Yada kurumuþ aðaçtan tomurcuk ummaktý
Yada kanayan yaraya bir tutam olsada merhem düþlemekti
Belki de deðiþen iklimden kar boran...
Belki de...
Kudurmuþ denizlerde fýrtýna gibi kopmak...
Kopmakta ey sevgili...
Senin açýklarýnda alabora olduðumu duymadýn mý
Duymadýn mý...

Aþkýmýz o kadar büyüktü ki
Sensizliðe zaman bulamýyordum
Yarýnlarý düþleyip geleceðe hamak kuruyordum
Uykularý bölüp Þerif’e iþkence oluyordum
Sonumuz yoktu...
Bir sabah yastýðýnda kokun kalacaktý biliyordum
Biliyordum da...
Gidiþin bana zulümdü
Sensizlik ise ölüm
Sabahýn þafaðýnda sensizliðim ile idam edildiði mi
Duymadýn mý...
Ey vefasýz duymadýn mý
Sosyal Medyada Paylaşın: