SUKUT MAKAMI

vurgun yemiþ dalgýç gibiyim,
ayaz vurmuþ çiçekli dallardan farksýzým.
derin bir uçurumdayým,
çýrpýnýþlarýmý artýk hiç kimse ne duyar, ne de görür ...
sonbahardan farksýzým,
yaprak yerine düþ döküyorum her dakika, her saat.
adým baþý hüzün,
her söz arasý kavga.
saatler hasreti vuruyor yüzüme acýmasýzca.
düþlerin vedasý bile olmadý giderken apansýzca.
acý kol geziyor,
bakir yýllarý gözyaþýna bulamak için.
kalbimi tuz buz etmek için.
ama ben tetikteyim ...
bu sefer þansým yaver gider inþallah.
gözlerin gözlerimden fersah fersah uzak,
gönlümün serenatýný hissedemezsin bile.
gün batýmýnda ebedi sustu þarkýlar.
kalbim kutuplardan bile ayaz,
buz tutmuþ her yan.
gönlüm hýrpani,
üzerime çullanýyor mihnet,
karabasan misali ...
sukut makamýnda, matemde dilim.
kefeye koy bakalým adil kim, zalim kim?
müjdeler olsun,
duydum duymadým deme,
tükendi sana olan sevgim.

Orhan ÞENTÜRK




Sosyal Medyada Paylaşın: