Ne diye geldim ki bu koca þehre Sordum kendi kendime Göz kýrpan yýldýza kandým Yandým! Hem de ne yandým Bir gece, ansýzýn, tek baþýma Zifir karanlýklarda kaldým
Hüznüyle yakalamýþtým akþamý Ben, sen ve gece Ve cenneti gördüðümüz hayaller Çözülecekti bilmece Tazelenmiþ bir aþkla doðacaktý güneþ Ben sana kul, sevdana kul Tüm kirinden arýnacak Ýstanbul
Zaman zaman uzaklarda çaresiz Yýkanmalý mezarlarýnda insan
Kuþku yok Bir ölüm yaþandý o gece Aþkýn son nefesiydi, son inlemesi Kuþku yok Bir yüreðin tükeniþiydi deprem Sensizlik sonsuzluða gidiyor Ýki Remeron(*) bir durgunluk ediyor
Dað gibi bir aþk yýkýldý o sabah Ayrýlýk bulutlarý sarmýþ güneþi Daha geniþ bir evren yok bu acýdan Hiçbir yara yok onun gibi kanayan Ne teselli edeni var Ne de halden anlayan
Ýpini kýrmýþ uçurtma Güvense takýlý kuyruðunda Ey yar Öylesine girmiþsin ki havaya Sanki evren buyruðunda
Olmadý yar Ýstanbul’un ateþi var Sevgi noksan, ……………..Güven noksan …………………………….Aþk noksan Ruhum artýk sevdalarýnda korsan
(*) Remeron: Psikolojik depresyon tedavisinde kullanýlan ilaç
06.08.2008/Samsun
Ýbrahim COÞAR Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.