Herkes kendinden bahsediyordu parlak sayfalarda... Aðýzlardan pembe fiyonklar uçuþuyordu. Makyajlar sadece yüzlere deðil, Sözlere yapýlýyordu ayný zamanda... Zaman kendisini ne de güzel anlattýrýyordu insanlara, Oysa kimse anlamýyordu Mücerret maskeleriyle dolaþan insanlar, Artýk müþahhas maskeleriyle sahadalardý... Kimse kimsenin yüzünü göremiyordu Ama ne fark ederdi ki! Zaten kimse kimsenin yüzünü eskiden de göremiyordu...
Zaman bazen bedenleri öldürüyor, Çoðu zaman da ruhlarý öldürüyordu. Ele geçirmiþti yalanlar bedenleri... Ýnsanoðlu bu dünyanýn Azrail’i, Doðanýn ve doðallýðýn katili. Ne kadar sürer iyiliði su yüzüne çýkarmamýz? Kaybedilmiþ güzelliðin arasýnda kazanan kim olur dersiniz... 23.03.2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
B E D Bİ N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.