YUTAN ŞEHİR

Yolum Ýstanbul’a, Ýzmir’e, Ankara’ya...
Sokaklarýndan toz yutup hava almaya!

Çýplak kaldýrýmlar, çýplak deniz ve kadýn...
Çýplak! Üþüyor hepsi de örtüye muhtaç!

Solgun yüzler, çökmüþ gözler, adýmlar da sýk...
Niye bu telaþ, bu hengame, bu çýldýrýþ...

Katlar on yirmi, kuþlara yer býrakmamýþ
Balkonda birkaç saksý, nice orman yanmýþ!

Arabalar, motorlar, gürültü, yakarýþ...
Mesafeler tükendi bu bir sona varýþ!

Sokaklar insan dolu gece gündüz hem de
Kimi tüketmekte kimi de tükenmekte...

Aþk pazara çýkmýþ uluorta, gönül bu,
Sevgi mi nefret mi kin mi içi dopdolu!

Kayboldum þehirde, bu ben miyim Allah’ým?
Farketmedi hiç kimse, yokoldu varlýðým!

Dert deðil benliðim, kendim, bunlar bile az,
Tek özlemim bir ezan, bir bayrak, bir de saz...


Ahmet ASAL - 2007



Sosyal Medyada Paylaşın: