Yama mevsimi

vakitlerden kýrk yamalý
gerçeklik yaratmýþtým
sabaha dolunayý eklemenin
müptezelliðinde
bir ben
bir de kýrmýzý terliklerim vardý
gökyüzü herkesin harcý deðildi
kimi durak çizmiþti hayaline
ya da iki fakülte, üç diploma
nereden bileyim belki aþýk iki çift göz
yaþamýyordu içimde konuþan biri
siz söyleyin
karanlýkta maviyi baþlatan neyse
bende eksikti
gözyaþlarým bazen geçmiþten gelip
öylesine kapýyý týklatýrken
ne halde olduðumu yalandan merak eden
bir tanýdýk gibi silik ve uzaktý
bazen perdeye takýlýrdý gözlerim
biri beni düþünüyor demek ne güzeldi
ardýndan yamalarýmý onaran büktü gerçekliðimi
yanan tarlalar, mevsimlik iþçiler, sonra yaþlý bir adam
hepsi bir anda geldiler
belki tanrýya yalvaran ellerimden biri gitmiþti
sebebi yoktu adým atmanýn
hüzünden ayrýlmayan yaným
yazdýrýyordu bunlarý
oysa kendime sakladýðým adýný andýkça
kalbimi söküp sonra
kirini pasýný temizleyip
yerine takmaktý senin yaptýðýn
kafamýn eksik tahtalarý bile
seviyorum dedikçe hatýrladým
aþkýn izinde geçen zaman baþtan yazýlmazdý
Sosyal Medyada Paylaşın: