Balkona astýðýmdan beri içimdeki asilleri koca bir yüzyýlýn utangaçlýðýný ifþa ediyorum ne olurdu sanki bir sahil kasabasýnýn taþtan evinde balkona assaydý beni üzerine giyen biri az kullanýlmýþ zarif ve yorgun tenimde akþamdan kalma bir yosun kokusu sanki suyunu kaybetmiþ bir karagözün tuza hasretliði bir balýkçý tezgahýnda insan ölümü bile kabül edebiliyor ölümlülüðün güzel hallleri de yok deðil bir kere tekrar ölmek zorunda deðilsin ve gözlerinin içine bakabiliyorsun samanyolunun gözünü kýrpmadan güneþe bakabiliyorsun hem kimsenin sana kör demediði bir karanlýkta kör de deðilsin yanýndakinin bir ceset olmadýðý yerde topraða karýþmýþ da sayýlmazsýn uçmayý bilmediðin halde binalarýn tepelerinden atladýðýn da günah deðil yaþasýn ölmek diye yazýyorum buraya tam þuandan sonra kim silebilir ölüme benzer ama yaþam dolu...
Ýlker ÖZDEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
barbor Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.