Adý Leyla diye pirinç tanelerine yazýlan kadýn… Gülüþün uçurtmalarýn merhametiyle yanýp tutuþuyor… Melekler yeryüzündeki gölgende inzivaya çekiliyor… Kül rengi atlarýn yelesine ahu gözlerin karýþýyor… Sesinde lirik bir nefes yüreðimi taþtan ev gibi örüyor…
Saçlarý Meryem ananýn elleriyle taranan kadýn… Topraðýn yaðmurla mukabelesi ve legal kokular… Ellerinin tatlý ýlýklýðý ve tenimdeki acý yaralar… Diken ve gül entrikasý, kadehler ve güzel kadýn… Ayný þehir ayný uzak ayný hikayeyi fýsýldýyor…
Lam, senin gölgende sarmaþýk misali büyüyor elif… Yer ile gök arasýnda kaybolur ukde kalmýþ anýlar… Üzümler aðustosta tekrar þarap için olgunlaþýr… Denize çýkan sokaklara senin adýný veriyorlar leyla… Þiirler sevgisiz ve sensiz tek bir satýr bile yazmamýþtýr…
Kerem ATEÞ 15.04.2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kerem ATEŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.