Sonsuz Yokuş

birden bire bozuldu
gün bahçelerin karamsar yüzünü gösterdi bize
ay ýþýðýnýn arkasýnda bir umut
yalvardý geceyi söndürüp
gündüze vardý

içim içime sýðmýyordu oysa
yeni sayfalarýný çevirdim çaðýn
aldým oynadým avuçlarýmýn içinde
o sonsuz bitime vardým

eski taþlar yorulduðunu anlatýp
bakýnca göðün dibine
bir anlamsýz þikayet kaldý
vazgeçtim yalvarmaktan

büyüdü ellerimin bataklýðý
kendi içime battým
çýrpýnýp durdum vermek için sevgimi
kalbimde filizlenen kar yalanýna

yeniden baþlayýp
nehirlerin ýþýltýsýný
yapraklarla süsleyip o koca daðý omuzlarýna döktüðümde
korkuyorum demiþtin
bu güzel maviliðin bizi öpmesinden

yalnýzlýk son gülüþlerini býrakýyor bak
artýk sensizde seviliyormuþ bu yaz akþamlarý
beni patikanýn ucuna býrak
yokuþlarý yuvarla maviliklere doðru
suya düþerken beni öp bir daha

bu sonsuz yokuþu çýkmak istemiyorum
ve yoruluyorum sana koþarken
sadece ardýna karýþýp
seni aramaktan vazgeçiyorum
tatlý rüyalar kavuþtursun yeter.










Sosyal Medyada Paylaşın: