lekkabel'den şiir ölümsüzdür...

yanýna gelirken öðrenmiþtim ben,
durmak bilmeden koþmanýn anlamýný,
yürümeyi unuturdum sana her geliþimde,
þimdiyse koþmayý býrak,
yürümeyide unuttum artýk.
eskiden sende unuturdum kendimi,
þimdiyse gülmeyi kuytulara saklamayý,
üstüne gözlerimi sýkýca baðlamayý,
hiç ama hiç unutmuyorum...
-----------------------------------------------------------------

öyle yerini bilmediðim,
ansýzýn çýkýp gelecek kimsem yok benim,
birtek sen varsýn gözümün önünde,
birde içinde göremediðim.
üþümüþ bir sýrtým yok mesela,
sarýlmayý, dokunulmayý bekleyen,
yada tutulmayý özleyen ellerim yok.
sen varsýn hep,
öyle varsýn ki! yokken bile varsýn,
sen benim bildikçe, bilemediðimsin,
hep öðrenip, hep yaþamak istediðim...

----------------------------------------------------------------


sýrf seni bekleyebilmek için,
yaþayabilmek için,
biliyorum beklemeyi.
bekliyorum beklemeyi sabýrla,
odamdaki duvara öðrettim,
masaya anlattým seni beklemeyi,
þimdi seni yaþýyor, seni taþýyorlar.
sen hep seni beklemeyi bilen,
yaþayan sokaklardasýn, semtlerde,
gecede, sabahta, zamandasýn.
sadece seni beklemeyi bilendesin,
seni yaþayandasýn...

---------------------------------------------------------------


sen baþýný yaslayýnca,
iþte o zaman omuzuma yatýyor hayat,
sen gelirken yollarda,
uykuda sen uyurken.
gözlerime ’’bakakal’’ diyor hayat,
kaybolup giderken yollarda yüzün,
senden doðuyor güneþ uyanýnca,
evinden,odandan doðuyor hergün.
hayat hep fýsýldýyor,
birtek sana verilen gül,
dalýnda güzel deðil, diyor kulaðýma...


Sosyal Medyada Paylaşın: