Ey İstanbul
Gecenin kýzýllýðýnda yürüyor dermansýz ayaklarým,
Yorgunluktan yere düþen gölgem bile beni yalnýz býrakýyor.
Ýlerideki ýþýkta kendini belli eden
Bir ben ve yorgun düþmüþ gölgem beliriyor.
Yanýmda bir bond çanta,
Ýçinde olduk olmadýk eþyalarým,
Resmiyeti sevmezdim ama
Böyle gerekiyordu...
Yorulduðumda dinlenebileceðim bir bank bile býrakmamýþtý bu þehir bana,
Sanki,benden kýskandýðý þeyleri almaya çalýþýyor,
Sanki,çok þeyim varmýþ gibi
Kalan son kalbi de benden çalmaya çalýþýyordu.
Bitmiyor dertler ’’Ey Ýstanbul!’’
Þimdi bir yolcuyum sende,
Geçmiyor günlerim bu karanlýk sokaklarýnda ’’Ey Ýstanbul!’’
Gününde,gecende,ilkbaharýnda,yazýnda ayný senin!
Sevmiyorum artýk seni,
Sana dair herþeyi unuttum,hatýrlamýyorum...
En son kimi yuttu bu denizlerin?
En son hangi rüzgar yýktý yelkenleri?
Ya da havalandýrdý perdeleri?
En son kim sevdi diðerini,deliler gibi?
Sana soruyorum ’’Ey Ýstanbul!’’
Kendini savun!
Suskunluðunu boz hadi!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emre Konuk Official Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.