ütopik umutlar

biz hangi olivyon ovasýnda
fideledik yüreklerimizi
yeþermeden birer çalý gibi
sürüklendik
gözyaþlarýmýzýn kýzýl ýrmaklarýnda

hayat bir tirad geçti önce
bize verilen ömrün ilk sahnesinde
sonra devirdi yaþanacak yýllarýmýzý
tek kurþunla

avuçlarýmýzda tuttuðumuz özgürlüðümüzü
ne ara sýzdýrdýk
parmaklarýmýzýn aralarýndan

biz þimdi iki esir
kopamýyoruz acýnýn güçlü baðlarýndan
bizi vuran hüzünlere
baþ kaldýrmaya tenezzül etmeyen hayallerimize gülüyor acýlar

bulutlar bile zapt edemezken gözyaþlarýný
þu halimize nasýl gülsün hicranlar

hâlâ acýya dair
aðýt biriktiriyor yüreklerimiz
rüzgarlar beste’ye vururken
en acý þiirlerimi
derin bir soluk alarak üfürdü
kalbimin çatlak duvarlarýna

hangi tsunaminin altýnda kaldýk da
gitti bizden sevdamýz
hangi kývrým daðlarýn da býraktýk
sevda yolumuzun izlerini

yaþanan en anlamlý geceleri
yadsýyan ritüeller geçti günbegün
yer kabuðunu tutan kayaçlar kadar
güçlüydü yüreklerimiz

þimdi un ufak olup daðýldýk
serpildik kurak topraklara
yýkýlan daðlarýna aðlayan kuþlar
denizlerin kurumuþluðuyla
vurulan martýlar
dinginliðe yeminli nehirler

aþiyanlarda kök salmadan
buhar olup daðýldý
ütopik umutlar
Hülya Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın: