TESELLİ

Sevdiðini kaybedince insan,
Her þeye gönüllü veda ediyor,
Boþ veriyor…
Eskiden sadece dinlediði þarkýlarý,
Þimdi satýr satýr çok iyi anlýyor…
Yeni baþtan býkmadan tekrardan çalýyor…
Adeta yaprak döküyor.
Yýllar yýllarý kovalýyor,
Mevsimler mevsimleri…
Koca bir hüzün kalýyor avuçlarýnda.
Mevsimlerden üçü kayýp,
Kýþ mevsimi bana kalýyor …
Kýrýk dökük bir kalp,
Gözyaþý…
Bir de müebbet yalnýzlýða mahkum bir hayat…
Hiç kimse sen olmuyor.
Unuturum deyip dirensen de,
Boþ, nafile… unutamýyorsun !
Þu hayattan kimler gelip geçiyor,
Ürkek bir ceylan misali,
Her þeyden kaçýyorsun…
Kolay unuturum derken,
Kalbimde tek sancý sen kalýyorsun….
Hayalet misali bendesin,
Kýrýk dökük kalbimde yaþamaya çalýþýyorsun….
Sanki firari gibi.
Ayrý ayrý þehirlerdeyiz,
Herkesler var,
Sen varsýn,
Ben varým,
Ama biz yokuz….
Ýltica edemiyorum yüreðine,
Malum nedenden ….
Yeter ki canýn sað olsun,
Ýyi haberlerini uzaktan alayým da yeter.
Tüm güzel dileklerim, dualarým senin için….
Yanýma piri fani, zatý muhteremin biri yaklaþýyor;
Kulaðýma eðilip, “Üzülme evlat, sil gözyaþýný,
Kara gün kararýp kalmaz diyor“….
Yüreðime su serpip, teselli ediyor,
Bir nebze rahatlýyorum…

Orhan ÞENTÜRK

Sosyal Medyada Paylaşın: