Kan gülleri döküldü gözbebeklerime,
Gözlerimin bebekleri beyaz,
Aklarý kan kýrmýzý oldu.
Gözlerim harelendi de kan kýrmýzý
Ay yýldýzlý Bayraðým oldu.
Gözlerimin önünden geçerken pamuk gibi bulutlar,
Bu vatan için kanlarýný dökmüþ,
Þehitlerin aðlamalarýnýn duydum.
Vücudum hezimetlerle sarsýldý,
Yüreðim bir kartal oldu.
Oldu da daðlara vurdu kendini,
Çelik bakýþlý komutaný belki bulur diye.
Oysa ki… Mustafa Kemal o kadar yakýndý ki,
Onun gözleri zaten göktü.
Sarmalamýþtý, kucaklamýþtý tüm askerlerini.
Hala..onlara, “ Ordular Ýlk Hedefiniz AKDENÝZ’dir” diyordu.
Birden,o yýrtýk –pýrtýk postallarýn
Gür seslerini duydum.
Rap..rap….rap…..
Þehitler kalkmýþ,þehitler aðlýyor..
Ama her biri mahþer savaþçýsý olmuþ.
Geliyor….geliyor…geliyorlardý.
Hepsinde ayný ses…
Hepsinde ayný soru…
“Ýnsan emanete böylemi ihanet eder”.
Biri dedi, benim adým Hasan
Henüz daha 14 yaþýndaydým,
Ama vataným için düþünmeden
Canýmý verdim.
Bak dedi,
Þimdi nasýl olduðunu sana göstereceðim.
Birden bir kurþun isabet etti.
Kurþun ki tam yüreðinden geçip gitti.
Aðzýndan sadece “vataným” diye ses duyuldu.
Hasan orada bir kan gölü oldu.
Biri dedi,benim adým Osman.
Henüz daha 16 yaþýndaydým.
Anasýnýn tek kuzusuydum.
Ama vataným için düþünmeden
Canýmý verdim.
Bak dedi,
Þimdi nasýl olduðunu sana göstereceðim.
Tam secdeye eðildiðinde
Güm diye bir ses duyuldu.
Anasýnýn kuzusu Osman paramparça olmuþ
Sadece Allah diyebilmiþti.
Biri dedi,
Benim adým Ali.
Henüz daha 17 yaþýndaydým.
Yedi kardeþin sonuncusuydum.
Diðer kardeþlerimin kimi,
Kütahya’da, kimi Sakarya’da
Kimi Afyon’da,kimi Erzurum’da
Þehit olup öldüler.
Ýþte þimdi sýra bende.
Bak dedi,
Bende sana göstereyim
Þehitlik mertebesine nasýl eriþtiðimi.
Birden yerde bacaðý kopmuþ sürünen
Ama elindeki bombayla bütünleþen,
Bir beden gördüm.
Baktým arkasýndan seyirten iki gölgeye,
Seslendim..Ali….Ali…..Ali…diye
Oysaki artýk çok geçti.
Ali’nin kafasý çoktan bedeninden ayrýlmýþ,
Tekmelere hedef olmuþtu.
Ahhhhh…..dedim kendi kendime…
Yeter..yeter….gelmeyin..gelmeyin üstüme,
Yüreðim paramparça,
Yüreðim mengenelerde.
Hasan…Ali….Osman dedim,
Bu nasýl....bu nasýl..bir “ DESTAN” dedim.
Ýnledim de dað-taþ bana eþlik etti.
Bedenim sarsýlýrken hýçkýrýklarla,
Çelik bakýþlý komutanýn sesini duydum.
Üzülme öðretmenim …üzülme
Siz,sen ve sizler gibi öðretmenler varken,
Bu vatan asla bölünmeyecek.
Bu vatan asla bitmeyecek.
Bu vatan asla yok edilemeyecek diyordu.
Kan gülleri döküldü gözbebeklerime,
Gözlerimin bebekleri beyaz
Aklarý kan kýrmýzý oldu.
Gözlerim harelendi de
Ay yýldýzlý Bayraðým oldu.
Uzattým ellerimi o kutsal emanete,
Kucakladým ve kaldýrdým,
Baþýmýn üzerine.
Kollarýmýn yanlarýndan akan kanlar,
Þýp..þýp…yere damlarken,
Rap…rap..rap..seslerini duydum.
Seslendim….
Hasan…Ali…Osman….
Aðlamayýn,inlemeyin,gülümseyin...
Emanetiniz her daim
Eller üzerinde olacak.
Mahþere kadar
Göklerde dalgalanacak.
Bu vatan bu millet
Ýlelebed yaþayacak.
And olsun sana Mustafa Kemal Atatürk.
And olsun sana çelik bakýþlý komutan.
And olsun sizlere tüm isimsiz þehitlere.
Kan gülleri döküldü gözbebeklerime,
Gözlerimin bebekleri beyaz,
Aklarý kan kýrmýzý oldu,
Gözlerim harelendide,
Ay yýldýzlý Bayraðým oldu.
Bedenim..etten,kemikten
Geçilmesi imkansýz
Çelikten bir duvar oldu.
21/05/2008
Bornova-ÝZMÝR
Bu Þiir Tüm isimsiz Þehitlere Ve Mustafa Kemal ATATÜRK’e Atfedilmiþtir.
Nesrin Naz