Aşk kendine ağır

Aþk kendine aðýr

gözlerinde susadýðým sevdiðim nazende
deryalar kuruttum susuzluðu gidermeye
yetmedi gözyaþlarým aktý içtim bazende
keremi ateþe yaktýn bu kadar beklenmez

ot yeþermez oldu bað bahçe ölü topraðým
sen gidince güz olmadan döküldü yapraðým
çürüdüm aþk segahýnda ecel son duraðým
yakada solan güle bir gül daha eklenmez

kanar yaralarým can damarým yar deyince
anlamazsýn aþk halinden baþa gelmeyince
ararsýn bulunmaz yürürsün yol uzun ince
gönül dengini bulmayýnca dengi denklenmez

neyleyim ben sevdayý gözüme yaþla dolan
benim gülüm kurudu o ki gönlümde solan
ne yaz baharlar geçti hepsi ömürden talan
âlemin baðýnda lale sümbül gül tükenmez

daðýma göre kar vermiþ sabrýmý verirde
bekle gün gelir o daðlarda karlar erirde
kaç ölüme kol kanat gerdim o yar gelirde
sevdayla yýkýlmýþýn üstüne yük yüklenmez

Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: