fakat her yaþta yeniden yürümeyi öðrenir insan
kýrgýnlýklarla dolu
sarý bir hastane odasýnda
duvarlara tutunarak
ve korkarak yürür
varmak istediði yere varmak için…
(insanýn gerçekten varmak istediði bir yer var mý?)
ya da belki
savrulduðu yerden doðrulmak
sýðýndýðý eve geri dönmek için öðrenir yürümeyi
belki de lavaboyu arar yalnýz
yüzünü yýkamak için
çünkü insan küçük þeylerin içinde barýnýr
bir umut arar orada
yaþamýn korkunç saldýrganlýðýnda
ince, ölümcül, soðuk mermiler gibi uçuþan
kader parçacýklarý arasýnda
belleðini yitirmemek için.
her yaþta öðrenir yürümeyi insan
kül harlanýr
uçuþur kardelenlerin üzerinde
kasýðýndan çekilen bir tüp kanla canlanýr
acý
ama umutlu…
kendine tutunarak yürür insan
çünkü yalnýzdýr çaðlar boyu
nemli bir duvar gibi durur kendinin önünde
ona aðlar.
sonra gizlice güler bir þey
(ki tanrýdýr o...)
gelir ve bir bardak sýcak çay býrakýr yaný baþýna
ilaç kutularýnýn
enjektörlerin arasýndan tüter kokusu
cývýl cývýl
güneþli sokaklarýn...
ne dersen de
küçücük þeylerin içinde dirilir insan
filizlenir
nefes alýr...
ve yeniden öðrenir yaþamayý.
Ö.K
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.