Anne

Ýþte yitince ölümün kollarýnda anne .Çaresiz kaldý ruhum.
Ben biçare yorgun ve bitkinim.
Sorma bana niçin siyah yazýyor kalemim.
Niçin kaçýyor ruhum kadýnlardan.
Niçin yorgun gökyüzünde bir kimsesiz yaðmur damlasý gibi
Vakitsiz düþüyor topraða sevdiklerim.
En zor þey kadýnlarla yatmanýn heyecaný deðildir.
Zor olan kendini anlatmaktýr kendine.
Soytarý cehalete mahkum bir köhne gecede
Unutmaktýr güneþin doðuþunu.
Boþuna beklemektir o teneke saksýda begonya çiçeðinin açmasýný.
Sen söyle bana ne istiyorsun benden o rezil insanlara gülümsememimi
Yok ben çaresiz olabilirim yok artýk annem benim
Ama sen beni iþitiyorsun biliyorum
Günahlarýna yoldaþ yapýyorsun beni
Halbuki ben yeterince günahkarým biliyorsun bunu sen.
Hayýr kabullenemem ben bu acýyý
Güneþi beklemeliyim penceremde .
Kapýmý açýk biliyorsun
Seni bekliyor korkularým gelmem deme.

Sosyal Medyada Paylaşın: