Et ile týrnaktýk, koyunla kuzu
Eðer ben yemeksem, sen onun tuzu
Þimdi yüreðimde, dinmeyen sýzý
Sen içime, kor döküyorsun. DÖKME...
Çok þey mi istedim; onur ve gurur
Ýhanetin izi,yüzümde durur
Utanç kurþun gibi, alnýmdan vurur
Sen þu, boynumu büküyorsun. BÜKME...
Bende bir insaným, birde caným var
Yüreðim içime, sýðacak kadar
Þimdi yürek derdi, Mevla’ya açar
Sen; yüreðimi söküyorsun. SÖKME...
Yeter artýk yeter, etme zulümü
Ateþlere menzil, ettin yolumu
Acýmadýn iþte, kýrdýn kolumu
Sen; boðazýma çöküyorsun. ÇÖKME...
Ýstiyorsan öldür, yeter ki ezme
Yeterince üzdün, daha da üzme
Sana yürek kitli, etrafta gezme
Sen; caný, candan çekiyorsun. ÇEKME...
Erhan DOÐANAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.