Adým Þaban namým deli böyle bilir bilenler Hiç kimseye ah etmedim bilsin bana gülenler Daim Þen’dim dertlerime nasiplendi gelenler Kendi fakir gönlü zengin hansýz þâdân diyelim
Ýlk mektebi zor bitirdim Kocabýyýk kýzardý O tarakta bezim yoktu gözüm oyun süzerdi Top peþinde koþtururken babam söver üzerdi Anam aðlar dayanamam günsüz figan diyelim
Irgat ya da çoban durdum kara günün baðrýna Yaktý beni cayýr cayýr hiç gitmedi aðrýma Üç kuruþa talim ettim o da yetmez çaðýra Þiþelerle sohbet eden bunsuz yâren diyelim
Bir zamanlar mesken oldu bana kahve ocaðý Bilmezmiþim insanlarý gördüm ruhu bucaðý Þiþelerde arar oldum sýcak bir aþk kucaðý Ýmanýmý parçalayan dinsiz yonan diyelim
Bir baþýma koymuyordu yokluk kýtlýk tepe düz Sürdüm dünya hanesinden biri oðlan dördü kýz Yakar oldu içerimi soframa girmeyen tuz Boþ nefsine talim eden ünsüz beden diyelim
Gün günden zor gelince yýrttým çulu pazeni Borca alýp peþin sattým tadar oldum hüzünü Hâdsizliðe hâcizledim þu kurulu düzeni Sürüsünü kurda veren kansýz çoban diyelim
Sýðmaz olduk dumanýna köyden þehre taþýndýk Bedel durduk her acýya nasip kýsmet eþindik Köy yerinde rahat battý sade biz mi kaþýndýk Çil yavrusun pir daðýtan zansýz çýban diyelim
Hangi iþe el attýmsa çekti benden elini Belki hata bende idi ben bilmedim dilini Soldu ömrün lâlezarý deremedim dalýný Düz yollarda tökezleyen yönsüz nâdân diyelim
Her aldýðým nefes için saydým þanslý bahtiyar Sabýr sebat öðütmedim olamadým sanatkâr Yerli yersiz çýkýþýmdan adým kaldý yadigâr Fikriyata takýlmayan çansýz söven diyelim
Baþaðýmý patoz dövdü tozdum saman damýna Lânet olsun þu nefsime azýlandým gemine Çare diye kaç kereler daldým ölüm demine Kanlý canlý toprak yaran tinsiz kefen diyelim
Erdemoðlu umut var ya þu baþýmda esen yel Ben ne zaman yapýþtýysam ellerimde kaldý tel Bir sen bildin yüreðimi gözlerinin yaþý sel Gelir geçer Deli Þaban sansýz düven diyelim