kalbinin eşiğinde kalmış umutlar
gece mutluluðumu misafir gibi aðýrlýyordu
sonra düþlerimi bir kenara býrakýyordum
sensizliðim soðuktu, üþüyordum
yarýnlar daha karanlýk olacakmýþ gibi bir his vardý içimde
belki de güneþ hiçbir zaman doðmayacak ellerime
kuþlar pencereme misafir olmayacaktý
sokak adlarý ölü aþk adlarý ile anýlacaktý
ressamlar savaþta ölen çocuk sevinçlerini resmedeceklerdi belki de
ve sen göðsümde uyumayacaktýn sevgilim
nefesimde uyanmayacaksýn
kabinin eþiðinde kalmýþ umutlarýmý
kalbinden yaprak döker gibi
savurup öldürdüðün güne lanet okuyacaksýn
göz yaþlarýn senden daha çok acýyacak haline
yüreðinde hançerler eksik olmayacak
dilimden dökülüyordu sevinçlerim
umursanmaz bir gün batýmýna yakalanýyordum her defasýnda
kalp atýþlarýma siren sesleri çarpýyordu
bir morgun soðuk duvarlarýna baþýmý yaslýyordum
ve mezar taþlarýndan kendi kendime yarýnlar inþa ediyordum
mutluluðu çalýnmýþ yarýnlar
sensiz yarýnlar
belki de sevgilim
sen beni en son gören insan olacaksýn
sesimi en son duyan
yüzüme en son bakan
gözlerimin güldüðünü en son gören
umudunu paylaþtýðýn
ekmeðini bölüþtüðün
birlikte yürüdüðün
en son seviþtiðin
en son sarýldýðýn
en son öptüðün
en son özlediðin
en son öldürdüðün
en son öldürdüðün
yüreðimin kapýlarýna kilit vurulurken
bir gece ansýzýn
ansýzýn kalbim seni özlüyordu
teðet geçse özlemin
deðmese açtýðý yaralara
dokunmasa pas tutmuþ þakaklarýma
göðsüme yýldýzlar çarpmasa
kuþlar pencereme doluþmasa
rüzgar kokunu getirmese
annem oðlum diye seslenmese
sokaklar çocuk sesleriyle saklambaç oynamasa
sensiz sensiz ölüp gidecektim belki de bu dünyadan
bak sevgilim
bir karanfil daha soldu
gülen yüzümün yapraklarý döküldü avuçlarýna
göðsüme sarýlan saçlarýný okþayacak ellerim
dudaklarýna sarýlacak dudaklarým
gözlerine deðen gözlerim yok artýk
benden sonra sitem edecek kimsende kalmadý
küseceðin, terk edeceðin, gideceðin
seni benden kimse alamaz dediðin sevginde bitti
belki de sevgilim
sen beni en son gören insan olacaksýn
sesimi en son duyan
yüzüme en son bakan
gözlerimin güldüðünü en son gören
umudunu paylaþtýðýn
ekmeðini bölüþtüðün
birlikte yürüdüðün
en son seviþtiðin
en son sarýldýðýn
en son öptüðün
en son özlediðin
en son öldürdüðün
en son öldürdüðün
ibrahim dalkýlýç
04.05.2021
20.15 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.