GÜNEŞ

Her gün doðmaz güneþ belki ama.
Ya gizlenir bulutlar arasýna, yada göz kýrpar ara sýra.
Bazen kara bulutlar hapseder önünü, göstermez sana.
Küser bazen, alýr baþýný gider göremezsin bir daha.

Aðlatýr bulutlarý , temizlesin diye yanan insanlarý ve kirlenen dünyayý.
Yokluðunda þimþekler çakar, tufanlar kopar, ürperiverir tüylerin.
Bazen öyle bir gider ki donarsýn ,buz tutar kirpiklerin, sýzlar kemiklerin.
Yokluðunda dua edersin, yalvarýrsýn ve sýðýnýrsýn yaratana.
Öyle bir yokluk düþün ki doða hüzne kapýlýr, kuþlar göçebe kalýr.

Bir nimettir güneþ.
Doða bile þenlik düzenler, rengarenk bitkiler, mavilikler, akarsular ve canlýlar doðar.
Ýnsanlar için bir umut onunla doðar.
Yeni iþ, yeni aþ ,sokaklar, kýrlar, çocuklar sevgiyle dolar.

Güneþine kavuþtuðunda insan, soyunur hissetmek ister yakýcý sýcaklýðýný.
Teni deðildir ýsýnan, ruhuna iþler ve hisseder unutulmaz sýcaðý.
Bu yüzden arar gözleri güneþi ve sýcaklýðý.
Görmek bile yeter bazen, yaþamýþ sayar sýcaðý.

Unutma, güneþ zaten hep var.
Dünya geçici, kuþlar gibi bizlerde de göçebelik var.
Beyin ile yürek arasýnda insanýn vicdaný var.
Sol yanýmda sana öten bülbüller var.
Sevdiðim sana ’’GÜNEÞÝM’’ dememin bir sebebi var.

Osman MAHMUTOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: