Ne zamandýr kederli yüzümü yýkamýyor yaðmur taneleri ýslanmýyor gönlümün ateþi dudak kývrýmlarýndan düþen gül yapraklarý ne zamandýr kondurmuyor alýnlarýna kelebekleri oysa bir kelebeðin sýrtýný sývazladý ellerim
kimsesiz þehirleri yýkadý elleri gecenin ve usul usul ninniler söyledi yýldýzlar
ay’ýn kalbinden sýzardý en derin sýrlar dökülürdü içimin yontulmuþluðuna ýrmaklarýn ucundan tutardým içimdeki yangýnlara
düþ derdim düþerdi kirpiklerim ardý sýra beni sana meyil eden bakýþlarýma
vuruþuyor içimde sana dair duygular ellerimden akýyor kaný hüznün vuruluyor kör kurþunlara heveslerim
ah beni dinlemeyen içimden kervan kervan vagon vagon geçen baharlar bir dalýnýza dokundurmadýnýz size vefalý ellerimi hep geçtiniz aldýrmadan
hep bedbin hazanlar yaptý mezarlarý mý her ölüþüm de yýkadýlar beni sarý sularýyla hep damladým dalý kýrýlan bir aðacýn damarlarýndan çiçeklerim olmadý benim hep kýzýldý içimdeki yapraklar Hülya Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabahat çelik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.